Voor Laura Smulders had het seizoen niet beter kunnen verlopen. De Gelderse BMX’ster won de wereldbeker, het Europees kampioenschap en uiteindelijk ook het wereldkampioenschap in Baku. Die laatste titel was felbegeerd nadat ze in de afgelopen jaren telkens naast deze hoofdprijs greep. Het was al met al een seizoen dat vertrouwen geeft dat ze op het goede spoor zit richting de Olympische Spelen van Tokyo.
De lijst met successen is indrukwekkend. En als ze moet duiden waarom het dit jaar allemaal wel lukte, somt ze een combinatie van factoren op. “Het gaat natuurlijk elk jaar een beetje beter. Je wordt immers sterker. Soms is het een onvoorspelbare sport, maar ik was zelf veel constanter in mijn prestaties. Door telkens goed te starten, kon ik meestal mijn eigen race rijden en dat bleek een succesvol concept. Maar ook mentaal had ik meer rust. Ik had het vertrouwen dat ik het kon. Waar ik andere jaren – en vooral bij de WK's – nog wel eens te onrustig was, zat ik nu telkens in de juiste flow.”
"Ik moest daar gewoon winnen"
Het seizoen begon ook goed met twee Supercross-wedstrijden in Parijs waarin ze alle ronden won. “Ik was daar echt superdominant.” Op Papendal en in Zolder won ze één manche. De Europese titel was vervolgens voor haar, waarna het wereldkampioenschap in Baku volgde.
“Ik moest daar gewoon winnen. Ik wilde die regenboogtrui. Het maakte niet uit hoe ik het zou doen. Of het nu met grote overmacht was of door op het laatste moment mijn wiel nog voorbij dat van een tegenstander te drukken. Het lukte en dat gaf zo’n opluchting”, aldus Smulders.
Zus naar zilver
Het was niet alleen haar dag, maar ook die van Nederland: de vrouwen in oranje werden eerste, tweede en derde. Het brons ging naar Judy Baauw, zilver was er voor haar eigen zus Merel. “Dat maakte het feest alleen maar mooier. Merel had een blessure gehad, die haar dit seizoen lang aan de kant had gehouden. Ze dwong op het laatste moment nog een startplek op het wereldkampioenschap af en zou vooraf blind getekend hebben voor een plek in de finale. En dan wint ze zilver, hoe bizar is dat?”
Laura kan erop rekenen dat ze haar zus nu vaker zal treffen in belangrijke wedstrijden. “Ik zag dat wel aankomen, ze zet elk jaar een flinke stap. Het wordt pas problematisch als ze me gaat verslaan, want ik houd helemaal niet van verliezen. Maar serieus: als ze ooit beter is, moet ik dat simpelweg accepteren.”
Ze kwamen elkaar dus tegen in de eindstrijd van het WK in Baku. En niet alleen bij de start. “Al richting de eerste bocht kwam ik in een soort van sandwich terecht met Alise Post (Willoughby) aan de ene kant en Merel aan de andere kant. Post had ik aan zien komen, want zij was mijn verwachte tegenstandster in de finale, maar Merel niet.
‘Wat doe jij hier nou?’ vroeg ik me af, maar er was geen tijd om verder na te denken. Ik was met Post in een strijd om de koppositie verwikkeld. Ik haalde haar in en in een poging mij weer voorbij te gaan viel de Amerikaanse. Toen lag de weg naar de titel open. Dan sta je daar te juichen en vervolgens komen mijn zus Merel en Judy Baauw als tweede en derde binnen. Dat was een oranje feestje daar in Baku. Het maakt mijn eerste echte wereldtitel – ik was al wel een keer kampioene time trial – alleen maar extra speciaal.”
"Wat doe jij hier nou?"
Nieuwe start
Sporters zijn vaak geneigd om na een succesvol jaar zo min mogelijk veranderingen aan te brengen. Maar voor Laura Smulders geldt dat niet. Zij begint in 2019 een nieuw team, nadat ze de afgelopen jaren reed in het commerciële Oegema Team van Martijn Jaspers.
“Ik heb er heel veel vertrouwen in dat het werkt. Mijn vader is als manager betrokken en die heeft veel ervaring. En verder weten we ons omringd door ervaren mensen, zoals mijn trainer Ger Bongers. We gaan nog iets meer de nadruk op krachttraining leggen en daar hebben we ook enkele goede en ervaren trainers voor gevonden. Al met al denk ik dat we een stap vooruit zetten. Ook zullen we de parcourstrainingen weer doen binnen de selectie van de KNWU. Het is jammer dat bondscoach Bas de Bever onverwacht vertrokken is, maar ik heb er vertrouwen in dat de KNWU dat oplost.”
Ze heeft de ambitie dat het in 2019 nog beter moet gaan dan in 2018. “Niet qua prestaties natuurlijk, want pas in 2020 – als de olympische titel in Tokyo te verdienen is – is er een belangrijkere prijs te winnen. Maar stilstand is achteruitgang. Je wilt je altijd blijven verbeteren. In de krachttraining valt voor mijn gevoel winst te behalen, maar ook de snelheid is iets waar je aan wilt blijven werken in deze sport. Het allerbelangrijkste doel voor 2019 is het verdedigen van mijn wereldtitel. Ik win graag nog een keer het WK.”
Uitnodiging voor Club 48
Ze werd dit jaar genomineerd voor tal van sportprijzen, maar de winnares van olympisch brons in Londen (2012) werd zowel op het wielergala (Anna van der Breggen) als op het Gelders sportgala (Annemiek van Vleuten) verslagen door een wegrenster. “Ik sta er dubbel in. Aan de ene kant denk ik: ‘wat kan ik nog meer doen om deze prijzen te winnen?’. Aan de andere kant heb ik ook veel respect voor de prestaties van Anna en Annemiek. Ik denk vooral dat een sport als BMX het nadeel heeft dat het relatief klein is en dat maar weinig mensen het volgen. De successen hebben zo minder impact. Maar ik heb al gezegd dat de leden van Club 48 (die de renster van het jaar mede kiezen, red.) maar eens moeten komen kijken naar de sport en eventueel zelf maar eens op zo’n fiets moeten gaan zitten. Misschien groeit het respect dan.”
