Zeven jaar lang maakte Martijn Keizer (32) deel uit van het profpeloton. Hij was ploeggenoot van Riccardo Riccò, bracht elf grote rondes tot een goed einde en leidde zijn kopman Steven Kruijswijk bijna naar een historische Girozege. Eind 2017 kwam er echter abrupt een einde aan zijn profloopbaan. Sindsdien is Keizer druk als hobbyvisser, accountmanager en kickbokser.
"Ik ben een andere uitlaatklep gaan zoeken"
Als we op plaats van bestemming aankomen, staat Keizer al te wachten voor de deur van zijn huis gelegen in het Groningse Muntendam. Hoewel het regent, roept de plicht voor de oud-prof. Hij moet zijn zes weken oude en zeer speelse hondje uitlaten. Eenmaal binnen valt vooral op dat weinig herinnert aan zijn wielerloopbaan. Geen shirtjes en actiefoto’s aan de muur of prijzen in de kast. Keizer heeft boven wel een sportkamer ingericht, maar beneden hoeft hij niet constant geconfronteerd te worden met zijn afgesloten wielercarrière. Keizer fietst nog weleens als het goed weer is, maar het komt ook voor dat hij de racefiets drie maanden in de schuur laat staan. Keizer heeft zijn passie immers gevonden in een andere sport: kickboksen.
Normaal gesproken had Keizer op 27 april zijn eerste wedstrijd moeten boksen, maar de coronacrisis heeft roet in het eten gegooid. Zijn bezigheden als kickbokser stonden door de wereldwijde pandemie dan ook even op een laag pitje. “Ik heb genoeg getraind, hoor. Maar sparren en boksen mocht niet. Vanaf 1 juli kan dat eindelijk weer. Waarom ik ben gaan kickboksen? Na mijn profloopbaan heb ik een halfjaar gefietst als amateur, maar dat leverde meer frustraties dan voldoening op. Als ik in de kopgroep zat, dan moest ik het werk opknappen. Dat werkte niet en dus ben ik een andere uitlaatklep gaan zoeken. Een sport waarin je binnen korte tijd goed kunt worden. Kickboksen is wat dat betreft ideaal, want het is heel intensief en kost weinig tijd.”
Keizer heeft niet de eerste de beste trainer die hem bijstaat. Viervoudig K1-kampioen Sem Schilt ontfermt zich namelijk over hem. Door Keizer zelf omschreven als de Lance Armstrong van het kickboksen. “Wellicht niet het beste voorbeeld, maar Sem is een grootheid in zijn sport. Ik ken hem via Robert Klaver, de oud-commercieel directeur van FC Groningen. Ik ben bevriend met Robert en hij ging elke woensdag voor een personal training naar Sem. Ik ben eens meegegaan en heb later ook trainingen van wedstrijdvechters bezocht. Zo begon ik het leuk te vinden en tegenwoordig train ik standaard drie of vier keer per week. Daarbij ben ik dusdanig competitief ingesteld dat ik ooit wil voelen hoe het is om die ring in te stappen voor een wedstrijd.”
"Ik ben weleens met een blauw oog op mijn werk verschenen"
Als het woord carrièreswitch valt, corrigeert Keizer desondanks razendsnel. Hijzelf praat liever over een uit de hand gelopen hobby. “Ik vis tegenwoordig ook iedere week en dat zou ik ook geen carrièreswitch noemen. Kickboksen is vrij lastig te combineren met mijn werk. Het is een blessuregevoelige sport en ik ben weleens met een blauw oog op mijn werk verschenen. Ik ben accountmanager bij DSV, een transport- en logistiekbedrijf. Daar ben ik niet zomaar ingerold, want ik heb flink mijn best moeten doen. Ik heb geen diploma, maar sales heeft me altijd aangetrokken. Ik ben zodoende nooit zoekende geweest. Ik heb ook altijd geweten dat ik na mijn loopbaan nog zou moeten werken.”
Als hij in 2018 begint als accountmanager heeft hij dezelfde standaarden als hij had als profwielrenner. Keizer is ambitieus en wil doorgroeien in zijn nieuwe vakgebied. Nu hij meer en meer gewend is geraakt aan een vaste structuur in zijn leven, is die grenzeloze ambitie enigszins getemperd. “Ik wil mijn werk natuurlijk goed doen, maar ik merk dat ik het ook lekker vind om vijf uur thuis te zijn en ’s avonds met mijn gezin te kunnen eten. Bij ons op de zaak heb je wereldwijde accountmanagers, maar dan heb je weer dat onregelmatige leven. Ik zou er niet mee willen ruilen. Ik mis het reizen als wielrenner weleens, maar even op en neer naar Dubai voor één overleg hoeft van mij niet. Wel lijkt het me interessant om ooit terug te keren in de fietswereld. Niet als ploegleider of manager, maar in de sales bij een groot fietsmerk.”
Flesje bier
Groningse nuchterheid is Keizer niet vreemd. Ondanks dat de fiets sinds zijn zevende levensjaar een immens grote rol speelt, treurt hij niet lang om zijn vertrek bij het toenmalige Team LottoNL-Jumbo. Hij weet de knop om te zetten en focust zich snel op het vervolg van zijn leven. “Uiteindelijk is het simpel: ik was niet goed genoeg meer. Ik had andere opties, maar ik reed jarenlang op WorldTour-niveau en een niveau lager zijn de verdiensten minder terwijl je hetzelfde ervoor moet doen en laten. Op dat punt van mijn loopbaan had ik dat er niet meer voor over. Toen Vacansoleil stopte in 2013 ben ik als amateur gaan koersen om uiteindelijk de stap terug te zetten. Maar op je dertigste doe je dat niet meer.”
Keizers wielerpassie ontstaat door zijn vader Ebel en zijn oudere zus. Al gauw heeft hij door over meer talent voor hard trappen te beschikken dan de meeste van zijn leeftijdsgenoten. “Ik heb jaren gehad dat ik geen wedstrijd verloor en ook bij de nieuwelingen en junioren won ik regelmatig. Zo werd ik twee keer Nederlands kampioen tijdrijden bij de junioren en schreef ik de prestigieuze juniorenkoers GP Rüebliland op mijn naam. Als belofte ging ik vervolgens naar de opleidingsploeg van Rabobank, waar onder anderen Bauke Mollema, Steven Kruijswijk en Lars Boom reden. In mijn laatste jaar als belofte wilde ik dolgraag doorstromen naar het grote Rabobank, maar er was geen plek. Zo kwam ik bij Vacansoleil terecht.”
Bij die ploeg gaat een wereld voor hem open. De omkadering bij de Rabobank-opleidingsploeg is weliswaar beter georganiseerd, maar Keizer ervaart de vrijheid bij Vacansoleil ook als heel prettig. “Ik dacht soms wel: in wat voor wereld ben ik terechtgekomen? Het eerste jaar kon en mocht alles. Ik reed onder meer de Giro d’Italia 2012, die bijna werd gewonnen door Thomas De Gendt. Later kwam ook iemand als Riccò naar onze ploeg. Natuurlijk vind ik het niet goed wat hij heeft uitgespookt, maar ik vind het wel gaaf dat ik met hem in de ploeg heb gezeten. Het is en blijft tenslotte een grote naam in de wielerwereld.”
"Ik mis het niet om het bakkie chips of flesje bier ’s avonds te laten staan"
Waar Keizer bij Vacansoleil vooral koers moet maken en constant in de aanval is, wordt hij vanaf 2014 een ander type coureur. Hij tekent een verbintenis bij Team Belkin, waar hij uitgroeit tot een ondersteunende renner in de grote rondes. “Ik vond het net zo goed prachtig om voor Steven Kruijswijk te werken in een grote ronde. Die Giro van 2016 is een omslagpunt geweest voor de ploeg. Daar heeft men ingezien dat ze weldegelijk grote successen konden boeken. De afloop van die Giro deed pijn, vooral voor Steven zelf. Ik was zijn kamergenoot en toen hij terugkwam uit het ziekenhuis heb ik weinig tegen hem gezegd. Voor de laatste bergetappe heb ik hem proberen op te beuren en wilde ik hem zo lang mogelijk bijstaan. Het werd een van mijn beste dagen ooit op de fiets. Hoe we met Steven toch nog vierde werden, voelde op een bepaalde manier ook als een beloning.”
Alhoewel Keizer best nog een aantal jaren prof had willen zijn, mist hij het wielerwereldje niet. Hij denkt weleens met weemoed terug aan de reizen die hij heeft gemaakt en culturen die hij heeft ontdekt, maar de constante druk van moeten presteren mist hij daarentegen als kiespijn. “Ik was zeker niet uitgekeken op de sport, maar ik mis het niet om het bakkie chips of flesje bier ’s avonds te laten staan. Dat kan nu, maar als prof niet. Niettemin kijk ik met veel plezier terug op mijn loopbaan. Al vind ik het jammer dat ik de Tour de France nooit heb gereden. Zo nu en dan heb ik nog contact met jongens uit het peloton, maar ik volg niet alles op de voet. Voor een Parijs-Roubaix blijf ik thuis, maar van veel andere koersen kijk ik ’s avonds wel de samenvatting.”
