Maaike Boogaard gold bij de junior-vrouwen als één van de sterkste Nederlandse vrouwen, maar vond niet direct een UCI-team. Na een half jaar onder de vleugels van haar clubteam én bondscoach Thorwald Veneberg doorgebracht te hebben, werd ze in 2017 stagiair in het Sloveense UCI-vrouwenteam BTC Ljubljana. Dat beviel beide ploegen goed genoeg om in 2018 met elkaar verder te gaan.
Hoe komt een Nederlandse renster bij een Sloveens team terecht?
“Het ligt inderdaad niet zo voor de hand, maar mijn coach had contact gehad met dit team en gehoord dat er interesse was voor mij. Het leek de teamleiding geen goed plan om direct vanaf januari in mijn eerste jaar bij de elite-vrouwen voor de leeuwen gegooid te worden, vooral omdat het seizoen met best pittige voorjaarsklassiekers begint. Maar nadat ik me met de nationale ploeg in de Thüringen Rundfahrt goed had kunnen tonen (Boogaard was bijvoorbeeld zesde in de slotrit, red.), vonden ze dat ik klaar was voor de overstap. Die periode als stagiair beviel heel goed. Sportief, maar ook in het team klikte het. Ik houd wel van het avontuur en vind het helemaal niet erg om eens in een andere omgeving te zijn.”
Je rijdt voor BTC Ljubljana, maar waar maak je dan eigenlijk reclame voor?
“BTC City is onze hoofdsponsor en dat is een héél groot winkelcentrum. Eén van de grootste van Europa zelfs. Ik kende het eerlijk gezegd ook niet voordat ik bij de ploeg ging rijden, maar ben er nu regelmatig geweest. Als je daar zo rond loopt, is het niet vreemd dat ze een grote sponsor kunnen zijn in Slovenië. Het is echter de bedoeling om ook internationaal meer bekendheid te krijgen. Zoals dat tegenwoordig hoort, post ik het dan ook altijd op social media als ik er ben en probeer ik zoveel mogelijk mensen te verleiden er eens langs te gaan als ze in de buurt zijn. Dat is zeker de moeite waard!”
Wat maakt dit team zo aantrekkelijk om voor te rijden?
“Ik voelde me eigenlijk direct op mijn plek, hoewel ik er als enige Nederlandse terecht kwam. Maar tijdens mijn stage voelde het eigenlijk direct wel vertrouwd. Ik kon het goed vinden met de andere meiden in het team en ook belangrijk: de ploeg heeft een mooi programma. Wat ook hielp was dat ik direct als stagiair het wereldkampioenschap ploegentijdrit in Bergen kon rijden, daar sprak al heel veel vertrouwen uit dat ik kansen zou krijgen bij deze ploeg. Natuurlijk rijd je ook in dienst van een ander, maar je hoeft zeker niet alleen maar te werken en mag zelf ook op bepaalde dagen je eigen plan trekken.”
Spreek je inmiddels al vloeiend Sloveens?
Niet echt. Ik ken wel een paar woorden. Het eerste woord wat ik leerde was natuurlijk een scheldwoord, maar het eerst fatsoenlijke woord was ‘dobre’ wat goed betekent. De voertaal in de ploeg is Engels en dat geldt ook voor de communicatie in de koers. Meer dan de helft van de rensters komt ook van buiten Slovenië, dat scheelt ook natuurlijk. Soms zijn er wel wat communicatieproblemen, maar dat zal overal wel voor komen als je niet allemaal dezelfde afkomst hebt. De ploegleider en verzorger zijn Sloveens en de mechanieker is een Pool. Het komt natuurlijk voor dat er onderling in het Sloveens gesproken wordt. Ik begrijp de woorden eigenlijk helemaal niet, maar soms snap je de context wel. Dan spreek ik Engels terug en gaat het gesprek meestal ook in die taal verder.”
Wat hoop je dit jaar en in de verdere toekomst te bereiken?
“Ik hoop me allereerst in algemene zin te ontwikkelen, sterker te worden dus eigenlijk. Ik verwacht daarvoor wel enkele jaren nodig te hebben. Mijn specialiteit is de tijdrit en met name op dat onderdeel hoop ik natuurlijk de top te bereiken. Maar in Nederland hebben we momenteel met Annemiek van Vleuten, Anna van der Breggen en Ellen van Dijk drie zeer sterke tijdrijdsters in de categorie elite-vrouwen, dus is het nog te vroeg om zelf al op wereldkampioenschappen je kans te krijgen. Gelukkig is er op Europees niveau nog wel een categorie vrouwen U23 waar je jezelf kunt laten zien. Ik wil me vooral blijven doorontwikkelen door hard te werken en te trainen en geef mezelf daar enkele jaren voor.”
Verlang je niet stiekem naar een Nederlands team voor de nabije toekomst?
“Op dit moment voel ik niet zo de behoefte om te vertrekken. Het valt niet mee om als jonge renster een goed team te vinden, waar ze een mooi programma aan kunnen bieden en waar je kansen krijgt. Ik vermaak me eigenlijk prima in dit team en zou best willen blijven. In de toekomst kan dat natuurlijk veranderen en wellicht komt er nog een moment dat ik wel voor een Nederlandse ploeg ga rijden. Maar ik verkommer zeker niet als enige Nederlandse hier. Je moet ook wel wat avontuurlijk zijn en dat ben ik. Met leuke meiden om me heen, voel ik me prima op mijn plek. Ik heb zelfs een Sloveens vriendje nu, dus ik ben prima geïntegreerd hier, haha.”
