Je hebt mensen die lid zijn van een club en je hebt clubmensen. Judy Baauw mag met haar familie tot de laatste categorie gerekend worden. Vanaf haar vierde was de nummer drie van het WK BMX in Baku 2018 (en nummer vier van het WK Zolder een jaar later) op de oude baan te vinden en nog probeert ze geen speciale gelegenheid over te slaan om het nieuwe clubcomplex te bezoeken. Zover haar drukke agenda dat toestaat.
“Het is toch mooi dat je met je aanwezigheid jonge kinderen weer kunt stimuleren?”
Haar carrièrenummer verwijst nog altijd naar haar oude club. Het geeft aan hoe sterk de band is tussen FCV Geldermalsen en Judy Baauw. Dat is ook niet vreemd als je ziet hoe haar familie in de loop der jaren verweven is geraakt met de club. Dat ontstond min of meer toevallig. “Mijn oudere broer Leon wilde motorcrossen, maar dat zagen mijn ouders niet zitten op jonge leeftijd. Dus werd er gezocht naar een leuk alternatief en dat was BMX. Mijn vader Karel was al snel bereid gevonden bij de club te helpen met het sleutelen aan fietsen en mijn moeder Atty werd op een gegeven moment voorzitter. Bij mij was het duidelijk: zo gauw de zijwieltjes van de fiets mochten, wilde ik zo snel mogelijk de baan op. Maar ik mocht pas wedstrijden rijden op het moment dat ik mijn zwemdiploma A behaald had. Dat was snel gelukt. Uiteindelijk volgden er nog twee zwemdiploma’s en mocht ik op mijn vijfde al aan wedstrijden gaan deelnemen. Ik weet eigenlijk niet beter van die beginperiode of we waren drie keer in de week op de club te vinden. We gingen trouw het Nederlandse circuit af, maar reden niet vaak internationaal in mijn jonge jaren. In het begin waren we ook niet van het kamperen. Pas toen ik later serieuzer met de sport bezig ging, waren we soms langer dan een dag van huis, bij Europese wedstrijden kun je nu eenmaal niet tussendoor naar huis.”
Bekers motiveren
De jonge Judy was direct gegrepen door het wedstrijdelement. “In het begin had je als meisje nog niet heel veel tegenstand in je eigen categorie, dus ik won vaak. Die grote bekers mee naar huis nemen, dat was wel direct wat me extra motiveerde. Toch bleef het voor mij lang bij twee keer trainen in de week en in het weekeinde een wedstrijd rijden. Ik heb pas op mijn zeventiende besloten het serieuzer aan te pakken en toen zijn we ook een trainer gaan opzoeken en kwam er meer krachttraining bij mijn aanpak kijken bijvoorbeeld. Ik ben als topsporter wel echt een laatbloeier, zat bijvoorbeeld aanvankelijk ook nooit in talentgroepen. Pas later heb ik die kloof met de top kunnen dichten en de aansluiting gemaakt met de besten van ons land en van de wereld. Daar is ook tijd voor nodig. Ik heb geen spijt van die weg, eerlijk gezegd. Ik heb altijd veel plezier aan de sport beleefd en het was mijn eigen keuze om uiteindelijk serieuzer met BMX aan de slag te gaan. De clubtrainingen van vroeger waren heel erg waardevol en ik heb me er prima mee vermaakt. Maar ik had toen niet kunnen denken dat ik later nog zoveel in het krachthonk zou zitten. Ik ben nu blij dat mijn vriend in deze coronatijd een eigen plek met krachttoestellen heeft, zodat ik kan blijven trainen. En ik train nu best veel op de racefiets. Dat soort dingen deed ik vroeger nooit.”
"388 blijft altijd mijn nummer zolang ik sport"
Samen weg met Pinksteren
Terugdenkend aan vroeger, klinkt het enthousiasme direct in haar stem door. “Je was echt thuis bij je club, het was er zo vertrouwd. Je had je vriendjes en vriendinnetjes daar. Als hoogtepunt springt voor mij het NFF Kampioenschap er uit. Dat was traditiegetrouw tijdens het pinksterweekend. In de buurt van de locatie van dat NK huurden we als club dan een flink aantal huisjes af – in mijn herinnering wel een stuk of dertig – en maakten we er een leuk uitje van. Spelen en sporten ging dan hand in hand. Het motiveerde me super om goed te presteren, want je werd dan echt in het zonnetje gezet als je gewonnen had. Maar ook het eindeloze spelen met je vrienden was iets om naar uit te kijken. Ik geloof dat het er tegenwoordig wel wat serieuzer aan toe gaat, nu de sport de olympische status heeft. Toen werd er tot laat in de avond gebarbecued en de volgende dag gesport. Maar het was iets waar we allemaal enorm naar uitkeken.”
"Zien waar ik vandaan kom"
Toen ze eenmaal deel uit ging maken van de nationale selectie van de KNWU werd de vertrouwde clubkleding van FCV Geldermalsen ingeruild voor het oranje van de bond. “Dat betekent dat je ook op een Nederlands kampioenschap niet meer in het tricot van je club rijdt. Maar mijn carrièrenummer verwijst daar wel naar, daar is mijn afkomst nog aan af te lezen. Wij hadden als vereniging bordnummers in de 300 en ik heb gekozen voor 388. Zodat je nog altijd kunt zien waar ik vandaan kom. Momenteel rijd ik met een ander nummer omdat ik hoog eindigde op de WK’s van de vorige jaren, dat is verplicht, maar 388 blijft mijn nummer zolang ik sport.” Ook op andere manieren toont Baauw haar betrokkenheid bij de club waar ze opgroeide. “Ik probeer er altijd te zijn met de clubmiddag. Dan krijgen alle rijders een geschenkje en worden de trainers in het zonnetje gezet. Er worden wisselbekers uitgedeeld waarbij niet alleen prestaties maar ook zaken als doorzettingsvermogen worden beloond. Of het is zo dat iemand wat aandacht krijgt omdat hij of zij veel pech heeft gehad. En bij de nieuwjaarsreceptie en bij alle huldigingen na de kampioenschappen probeer ik er ook te zijn. En dan kom ik ook nog wel eens bij een training kijken.”
"Zonder steun van je ouders kun je niet als jonge BMX’er"
Nog steeds betrokken
Ze vond het heel normaal om zo betrokken te zijn, maar merkt nu ook wel dat het best bijzonder is. “Van andere mensen in de selectie hoor ik wel dat de band met de club een stuk minder hecht is. Maar ik vind het niet gek dat die betrokkenheid bij mij zo aanwezig is. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik er rond liep of reed. Ik kan me de stress en de extra drukte nog herinneren toen we een nieuwe locatie kregen als club en ik kom er mensen tegen die ik al een leven lang ken en spreek. Mensen die al 20-25 jaar vrijwilliger zijn. Mensen als de familie Van Doesburg bijvoorbeeld, tussen al die enthousiaste mensen springen zij er nog extra uit omdat ze zoveel voor de club betekend hebben en nog betekenen. En het wordt ook gewaardeerd dat je jouw gezicht laat zien. Het is toch mooi dat je met je aanwezigheid jonge kinderen weer kunt stimuleren?”
Bedankje aan ouders
Een woord van dank aan haar ouders is ook wel op zijn plaats, vindt ze. Haar moeder is vorig jaar overleden, haar vaders gezondheid laat te wensen over. “Maar als ik zie wat ze al die jaren voor me gedaan hebben. Zonder steun van je ouders kun je niet als jonge BMX’er, om bij de trainingen te komen en bij de wedstrijden bijvoorbeeld. Maar die steun hebben mijn broer en ik altijd super gevoeld. Mijn ouders deden voor ons wat ze konden en zetten zich ook in voor FCV Geldermalsen. Ik heb van hen de clubliefde met de paplepel ingegoten gekregen en kijk met heel veel dankbaarheid terug op die beginperiode en op de steun die ik nog altijd mag ontvangen, nu ik meer mijn eigen weg zoek in de sport.”
Foto's: Judy Baauw & sportfoto.nl
