Zelfs werkend op de fiets
Ooit kwam Mika Ogishima (48) van Japan naar Europa om te gaan veldrijden Ze ontmoette de man van haar leven, vestigde zich in Oss en bleef tot haar veertigste wedstrijden rijden. Nu doet ze het iets rustiger aan waar het om wedstrijden rijden gaat. Maar met toertochten en trainingsritten trapt ze nog elke maand minimaal 2.000 kilometer weg. En als postbezorger houdt ze ook tijdens het werk de benen in beweging.
“Ik vind het leuk om al fietsend mijn geld te verdienen en actief bezig te zijn”
Wie Mika Ogishima als kind had verteld dat ze zou gaan wielrennen in Europa, was door haar
waarschijnlijk voor gek verklaard. Maar het leven nam deze wending, die ondertussen zo vertrouwd voelt. In Japan beoefende ze aanvankelijk de triatlonsport. “Maar het zwemmen was de zwakke schakel bij mij in deze sport. Ik kan wel zwemmen, maar ik ging gewoon niet snel genoeg en verloor zo veel tijd. Vrienden raadden me daarom aan me specifiek op het fietsen te gaan richten. Dat deed ik, maar je kunt in Japan niet echt goed trainen. Dat is daar niet veilig, het verkeer is er niet op ingericht. Je staat om de haverklap stil. Ik besloot daarom te gaan veldrijden omdat dit op afgesloten parcoursen kan. In deze sport voelde ik me thuis.”
WK Sint-Michielsgestel
Zo goed zelfs dat ze in beeld kwam bij de Japanse bond om deel te nemen aan wedstrijden in Europa. Met onder meer een nationale veldrittitel in Japan op zak. “De eerste internationale wedstrijden voor vrouwen kwamen op dat moment opzetten. In 1998 reed ik in Heerlen bijvoorbeeld mee in het voorprogramma van de wereldbeker voor mannen. Dat was een soort testwedstrijd. En in 2000 stond ik aan de start van het allereerste wereldkampioenschap veldrijden voor vrouwen in Sint-Michielsgestel. Daar zat mijn latere echtgenoot Sjaak in de begeleidingsstaf voor mijn land. Ik ben hier gebleven en heb nog een flink aantal winters in het veld gereden. In totaal deed ik aan zes wereldkampioenschappen mee.
Na Sint-Michielsgestel reed ik ook nog Tabor (2001). Nadat ik mijn kinderen Taro en Aimi gekregen had, ben ik met het oog op het wereldkampioenschap in eigen land – in Zeddam 2006 – weer begonnen. Ik ben blijven rijden tot het WK in Hoogerheide in 2009, maar daar werd ik 22e en daar was ik niet tevreden mee. Toen besloot ik op dat niveau te stoppen. Ik ging veldrijden bij de masters en werd in 2010 tweede, een jaar later lukte het me om in Mol wereldkampioene te worden. Toen vond ik het tijd om te stoppen.”
In Japan maakten de prestaties van Ogishima best wat los. Zeker toen ze wereldkampioene werd. “Ik ben twee keer een presentatie komen geven en heb ook nog clinics voor kinderen gedaan daar. Het was leuk dat men enthousiast was. Dat was een mooie afsluiter van mijn loopbaan ook. Weet je wat het is: ik houd van fietsen, maar mag ook graag cakes en taarten bakken. En dan natuurlijk ook opeten. Dat was lang een onmogelijke combinatie, omdat je op je gewicht en je voeding moet letten als topsporter. Nu geniet ik van beide zaken in het leven. Dat bevalt me heel goed, al kijk ik wel met plezier terug op de periode dat ik wedstrijden reed.”
Genieten van natuur
De wedstrijdambities werden opgeborgen, maar de fiets bepaald niet. Die vervult nog altijd een belangrijke rol in het leven van Sjaak en Mika. Haar gegevens op Strava bewijzen dat. Vanaf april staat er maandelijks minimaal 2000 kilometer op de teller. En de meeste kilometers worden afgelegd met Sjaak.“Ik houd van fietsen en geniet ondertussen ook volop van de natuur in Nederland. We wonen dichtbij het prachtige Land van Maas en Waal en de bossen in de omgeving van Oss vind ik ook heel mooi. Ook rijden we veel toertochten.
Kilometervreter
En als het dan even kan, rijden we dan ook op de fiets heen en terug. Onlangs nog kwamen we zo op een dag toch tot 290 kilometer. Dat was na een tocht in Vlaanderen. Dat land probeer ik nu een beetje beter te leren kennen. Ik heb er in het verleden natuurlijk heel veel veldritten gereden, maar dan ben je gefocust op die ronde daar en zie je niet zoveel van de omgeving. Dat haal ik nu een beetje in met die langere toertochten. In de winter rijden we veel van dergelijke tochten in het veld.” Ook in haar werk trapt deze inwoonster van Oss nog kilometers weg. “Ik werk bij de post. Ik vind het leuk om al fietsend mijn geld te verdienen en actief bezig te zijn. Bovendien houd ik erg van mooie tuinen en die kom ik op die manier ook tegen.”
Afsluitdijk
Het leven met veel recreatief fietsen bevalt haar eigenlijk goed zo en ze verwacht niet op korte termijn weer aan wedstrijden deel te nemen. “Het bevalt me eigenlijk heel goed om recreatief te rijden, al kijk ik met veel plezier terug op mijn actieve periode. Ik heb ook geen extreme tochten op het programma staan of iets dergelijks. Waar ik momenteel naar uitkijk is een rondje over de Afsluitdijk. In dat gebied ben ik nog nooit geweest, dus dat lijkt me interessant.” Fietsen in Japan staat nog altijd niet op haar wensenlijst. “Eigenlijk komt het er daar nooit van. Toertochten rijden is extreem duur daar en bovendien neem ik mijn kinderen altijd mee als ik voor familiebezoek naar Japan ga. Dan ligt de focus ergens anders op.”
