Voor Matthijs Büchli begon zijn sportieve loopbaan op de atletiekbaan en het voetbalveld. Maar dankzij de Muggenronde in Haarlem ontdekte de latere (inmiddels) ex-wereldkampioen keirin en teamsprint de wielersport. Bij HSC De Bataaf lag de focus aanvankelijk op de weg, maar na één succesvol verlopen baantoernooi werd de jonge Büchli in het Papendal-talentenprogramma opgenomen. Inmiddels is hij bij BEAT baanprof, veroverde hij zilver op de keirin op de Olympische Spelen van Rio in 2016 en heeft hij meerdere regenboogtruien veroverd.
"De stap naar een wielerclub is soms best groot als je jong bent"
De jonge Matthijs Büchli had dan wel een vader die van wielrennen hield, maar aanvankelijk rende hij over voetbalvelden en atletiekbanen. Als voetballer kende hij wisselende successen. “Ik was fysiek goed, ik kon de tegenstanders eruit lopen en stond mijn mannetje in de duels, maar ik had vervolgens wel een vrij belabberd schot. En dat is toch ook wel belangrijk in die sport. Toch vond ik het wel leuk om te doen, ik heb het ook nog wel enige tijd gecombineerd met het wielrennen, tot dat op een gegeven moment echt niet meer kon.”
Muggenronde een begrip
In Haarlem is de Muggenronde een begrip, al kon ook dit evenement dit jaar door corona niet door gaan. Met de term 'dikke banden race' doe je de ronde eigenlijk te kort, want het gaat om een meerdaagse, die niet als een kort bijprogramma te boek staat, maar echt een evenement op zich is. “Omdat mijn vader het fietsen ook zo leuk vond, zei mijn moeder dat ik het maar eens moest proberen. En dat ging me heel goed af, ik won die ronde. En natuurlijk maakt dat winnen op zich je al enthousiast, het is leuk om daar als beste uit de bus te komen, maar ik vond het fietsen zelf ook heel leuk. De kennismaking met het wielrennen was me goed bevallen.” Büchli wil daarom ook wel een lans breken voor de Muggenronde en vergelijkbare evenementen. “De stap naar een wielerclub is soms best groot als je jong bent en je ook al in andere sporten actief bent. Maar dit is een heel laagdrempelige manier om kennis te maken met en enthousiast te worden over fietsen. Ik ben ook niet de enige die hier het fietsen ontdekt heeft. Volgens mij heeft Taco van der Hoorn (nu prof bij Jumbo-Visma) zo ook de sport ontdekt, net zoals Derk Abel Beckeringh, al is hij geen prof geworden. Beckeringh stond wel als talent te boek bij het opleidingsteam van Rabobank destijds."
Via de Muggenronde werd het enthousiasme gewekt om toch eens meer werk te maken van de wielersport en zo kwam de jonge Santpoorter op zijn twaalfde terecht bij HSC De Bataaf in Zwanenburg. “Eerst voetbalde ik er nog gewoon bij, maar dat was later niet mee te combineren. Ik trainde op dinsdag- en donderdagavond en reed in het weekeinde een wedstrijd. Dan werd ik er in het begin best vaak afgereden. Maar ik merkte dat ik in de eindsprint – soms nadat ik twee keer gedubbeld was – toch altijd voor de winst mee kon doen. En dat motiveerde me toch om te blijven koersen. Bij de nieuwelingen was het ook nog lastig in de klassiekers, bij de junioren kon ik ze gaan uitrijden. Ik heb er toch ook mooie herinneringen aan, iedereen ging er altijd vol in vanaf de start. Dat was bikkelen en afzien.” Zijn band met anderen bij De Bataaf is er nog, maar een echte clubman is Büchli nooit geworden. “Nee, ik kom er eigenlijk nooit meer. Het was voor mij vroeger ook al 45 minuten fietsen om er te komen, dus echt spontaan ging je er later ook niet meer langs. En nu woon ik in Apeldoorn en dus nog verder weg. Ik geloof wel dat ik erelid ben en ik heb ook nog wel contact met wat mensen van vroeger. Mensen die ik zo nu en dan nog eens spreek.”
"Talentcoach Peter Zijerveld heeft echt een belangrijke rol in mijn ontwikkeling gespeeld"
Kennismaking met de baan
De kennismaking met de baan was er ondertussen ook van gekomen. In de winter gingen de renners van De Bataaf trainen in Sportpaleis Alkmaar en zo kwam de jonge baansprinter spelenderwijs in contact met de piste. “Ik herinner me nog dat Herman Schenk daar goed werk verrichte op de baan en je echt enthousiast kon maken. Deze discipline sprak me aan, maar niet direct zodanig dat ik de weg wilde laten varen, het was voor mij echt iets wat bij de winter hoorde.” Toen hij als tweedejaars nieuweling werd uitgenodigd voor een kennismakingsweekend met de baan was de piste dus niet nieuw voor hem. “Er was een meerdaags toernooi met ongeveer vijftig nieuwelingen, die waren uitgenodigd door de KNWU. We sliepen in een Stayokay hostel en reden een aantal wedstrijden. Iedereen – en ik zelf eigenlijk ook wel – was verbaasd dat ik daar opeens mensen eraf wist te rijden die op de weg veel beter waren. De vliegende ronde bleek echt mijn ding.”
Dat bracht zijn loopbaan in een stroomversnelling. “De KNWU had het Papendal-programma voor talenten opgezet. Op mijn zestiende verhuisde ik dan ook al naar Papendal en heel kort na mijn ontdekking als baanrenner reed ik als junior al een wereldkampioenschap op de baan. Samen met de huidige bondscoach Hugo Haak ben ik vanaf dat moment klaar gestoomd voor een toekomst als sprinter. Ook toen wilde ik de weg er wel bij blijven doen, wedstrijden blijven rijden bedoel ik dan, want dat vond ik altijd al leuker dan lange trainingen op de wegfiets. Die ruimte was er ook. Talentcoach Peter Zijerveld heeft toen echt een belangrijke rol in mijn ontwikkeling gespeeld. Met zijn bevlogenheid tijdens en na de trainingen. Maar ook met zijn motto: ‘gewoon doen wat je moet doen’. Soms is het zo simpel, ik ben het in ieder geval nooit vergeten.”
Cruciaal voor ontwikkeling
Het was een nodige stap in zijn ontbolstering als pistier. “Ja, die jaren op Papendal zijn cruciaal geweest voor mijn ontwikkeling als sprinter. Daar werd ik echt klaar gestoomd voor mijn huidige niveau. Maar ik weet ook nog wel dat ik het lastig vond om de keus te maken daar naar toe te verhuizen. Je mist je vrienden, want je vertrekt in het vierde jaar van de middelbare school opeens uit een heel vertrouwde omgeving. Om alleen te gaan wonen ver van iedereen die je kent. Dat was niet zo chill. Maar die opoffering was niet nodig. Als ik dan nu constateer dat ik mezelf nog altijd kan ontwikkelen als sporter, fulltime bezig ben met iets wat ik leuk vind om te doen en daar ook succesvol mee kan zijn. Dan ben je een eind gekomen vanaf de Muggenronde. Wie had dat gedacht?”
