Ooit wil Catriona Tak naar de Tour de France als jurylid, maar haast heeft dat absoluut niet. Ze vindt het belangrijk om eerst de basisbeginselen van het vak te leren. Met haar 21-jaar is Tak één van de jongste juryleden van het land en daarmee hoopt ze navolging te krijgen. ‘’Er is veel ervaring in het jurykorps en dat is een goede zaak, maar er moet ook vers bloed komen. Voor mij is het een manier om de wielersport toch van dichtbij te beleven.’’
Als dochter van oud-wielrenner Anton Tak kreeg Catriona de wielersport met de paplepel ingegoten. Het voelt nu voor haar heel natuurlijk om onderdeel te zijn van het instituut dat zorgt dat de wedstrijden eerlijk en reglementair verlopen. ‘’Mijn gezondheid stond het niet toe om zelf op de racefiets uit te blinken, maar ik weet niet anders dan dat ik met mijn ouders naar de koers trok. Het was (internationaal) jurylid Joey Ermens die me – terwijl ik aan de kant stond te kijken naar een wedstrijd - polste of het jurywerk me niets leek. Ik ben gewoon eens mee gaan kijken in een koers en ik was snel verkocht. Bij die paar kennismakingsmomenten leerde ik al perfect hoe bijvoorbeeld de rolverdeling in de koers en de onderlinge communicatie in zijn werk ging. Ik was enthousiast en ging de jurycursus doen. Maar de basiskennis had ik al onder de knie.’’
Hoewel ze de jurycursus een nuttig leermoment vond, is ze van mening dat je het jurywerk vooral in de praktijk leert beoefenen. Ze wil dan ook vlieguren maken, om op alle situaties voorbereid te zijn. ‘’Laat me eerst maar eens in de nationale wedstrijden ervaring opdoen. Ooit wil ik wel de internationale koersen in, maar ik denk dat het juist dan belangrijk is dat je alles al eens meegemaakt hebt. Al realiseer ik me dat er in het buitenland soms ook andere regels gelden vanuit de nationale bond.’’ Ze heeft na Joey Ermens twee nieuwe leermeesters gekregen in Edwin Cruijssen en Richard Vermeeren. En werkt onlangs met hen samen op het EK op de baan voor beloften en junioren in Apeldoorn. Een plek waar meer juryleden kennis mochten maken met de piste. ‘’Het is goed om met ervaren juryleden mee te lopen en van ze te leren. In de praktijk leer je in mijn ogen het meest. En het is leuk om die ervaring op te doen in verschillende wielerdisciplines.’’
Ze vindt het mooi om op deze manier een steentje bij te dragen aan de sport, waar ze zo mee vergroeid is geraakt. ‘’Mijn ouders hadden zo lang ik me herinner buitenlandse renners in huis en we hebben veel contacten in binnen- en buitenland. Daardoor leerde ik al snel en gemakkelijk Engels spreken en dat is in het jurywerk toch ook belangrijk. Gelukkig is Frans niet meer de taal van de internationale jury, want die taal beheers ik een stuk minder goed. Al ben ik wel van plan me daar nog eens op te storten, zodat ik me in ieder geval verstaanbaar kan maken en vragen kan beantwoorden. Het jurywerk heeft me al veel gebracht en ik wil me de daar de komende jaren, naast min studie, in mijn vrije tijd op blijven storten. Ik kan het iedereen aanraden. Het is belangrijk om vers bloed in het korps te houden op het moment dat straks veel juryleden er vanwege hun leeftijd mee stoppen. Ik denk dat je aan mij kunt zien, dat je er ook heel jong mee aan de slag kunt gaan en dat het jurykorps er voor open staat om je als jonge wielerliefhebber wegwijs te maken in het vak.’’
