Twee jonge, ambitieuze KNWU-juryleden zijn onlangs in Denemarken geslaagd voor de opleiding tot UCI Elite National Commissaire (ENC), welke door de UCI wordt gezien als hoogste nationale jurytitel en tevens opstap naar een internationale jurycarrière. Wij spraken met Maurice Nijmeijer (24) en Richard Vermeeren (27) over hun jurywerk en het behalen van deze titel.
Het wielervirus bereikte Drenthe en Limburg al vroeg
Maurice, geboren en woonachtig in het Drentse Hoogeveen, vertelt dat hij op zijn 18e jurylid werd, nadat hij op een wielerwedstrijd vernam dat er een jury-opleiding startte. Als verdienstelijk coureur had hij de diverse jeugd-, nieuwelingen- en juniorencategorieën doorlopen, maar door de ziekte van Pfeiffer moest hij noodgedwongen zijn ambities bijstellen. “Ik heb geprobeerd om weer op mijn oude niveau te komen, maar dat is niet meer gelukt. Dus was betrokken blijven bij de wielersport als jurylid voor mij een logische stap, mede omdat mijn ouders allebei vijf jaar eerder jurylid waren geworden”, aldus Maurice. “Deze man was een goed coureur hoor, hij heeft meer dan 100 wedstrijden gewonnen”, vult Richard aan. “Ik ben zelf nog steeds trots op mijn sportieve hoogtepunt toen ik als 10-jarige een Dikke Banden Race won. Dus heb ik in mijn rol als commissaris nu des te meer respect voor de dames en heren die allemaal snoeihard kunnen fietsen. Chapeau!”. Maurice vindt het interessant om van alle aspecten van de sport iets mee te krijgen. Enerzijds het sportieve gedeelte en anderzijds het organisatie/veiligheid deel. “Je komt als jurylid heel erg dichtbij de sport”, legt Maurice uit. “Je hebt contact met renners, hun ploegleiding, publiek en organisatie. Dat maakt het veelzijdig, uitdagend en leuk!”
Het wielervirus heeft beide heren al van jongs af aan te pakken. Daar waar Maurice’s ouders beiden ook al jurylid waren, wordt Richard al sinds hij kan praten omringd door wielrennen. Richard is geboren en getogen in het Zuid-Limburgse Simpelveld. Alhoewel hij tegenwoordig in Den Haag woont, is de liefde voor het wielrennen in de Limburgse heuvels begonnen: “Mijn opa Jeu Thill organiseerde al sinds 1961 wielerwedstrijden in mijn geboorteplaats Simpelveld en heeft het stokje nadien overdragen aan zijn schoonzoon en mijn vader Al Vermeeren. Samen hebben ze dat wielervirus aan mij overgedragen.” Het was echter wielerspeaker Kees Maas die Richard het jurywereldje in trok. Richard is zijn carrière namelijk als microfonist begonnen en wil ook nu nog op gezette tijden de microfoon ter hand nemen. Zo is hij naast zijn werk als commissaris in het wegwielrennen ook actief als microfonist op de baan in Apeldoorn. De focus is de afgelopen jaren echter steeds meer verschoven naar het vak van commissaris.
De ambities van beide heren zijn dan ook duidelijk. Ze willen andere jonge wielerliefhebbers graag motiveren om dezelfde weg te bewandelen als zij hebben gedaan. Tegelijkertijd willen zij zelf op termijn voorgedragen worden om de stap naar internationaal commissaris te zetten. Zij zijn tijdens de opleiding in Denemarken in ieder geval behoorlijk getriggerd om die ambities waar te maken.
“Je komt als jurylid heel erg dichtbij de sport. Dat maakt het veelzijdig, uitdagend en leuk!”
UCI Elite National Commissaire: de opstap naar een internationale jurycarrière
De opleiding tot UCI Elite National Commissaire betreft een vierdaagse cursus, een ‘pressure cooker’ waarin alle mogelijke aspecten van het goed jureren van een wielerwedstrijd in sneltreinvaart de revue passeren. Zeventien deelnemers uit Denemarken, Noorwegen, Finland, Spanje en onze twee Nederlanders waren in het Deense Vejen present. Inhoudelijk, zo legt Richard uit, werd tijdens de cursusdagen aandacht besteed aan reglementen, uitzonderingen en vooral de interpretatie van alle mogelijke wedstrijdsituaties. Want niet alleen door theorie en instructie, maar vooral door het zelf te doen, leer je het best omgaan met voorziene en onvoorziene situaties. “Kennis van de reglementen is slechts een klein deel van de functie”, vult Maurice aan. “De reglementen toepassen en gebruiken in de praktijk is belangrijker. Voor de opleiding ben je vooral veel bezig met de reglementen. Soms is het ‘regel is regel', maar in bepaalde gevallen is een soepelere uitleg een betere interpretatie”.
De cursus is opgebouwd volgens het volledige stramien van een wedstrijd. Het begint allemaal met het bericht dat je naar een bepaalde wedstrijd toe mag om te jureren. Het eindigt met het afronden van de formaliteiten en het versturen van uitslagen etc. Alles wat daartussen zit komt aan de orde. Zo zijn er een hoop zaken die er van jou, als jurylid, gevraagd worden in aanloop naar de wedstrijd. Je hebt nauw contact met de organisator van de wedstrijd over bijvoorbeeld veiligheid, inschrijvingen van renners en ploegen, maar ook het programma en het wedstrijdreglement. En dan zijn de renners zelf nog niet eens vertrokken. Tussen start en finish, zo stelt Richard, is het onze taak als commissarissen om iedereen, renners en volgers, zo veilig mogelijk en zo reglementair mogelijk van A naar B te krijgen. “Je bent als het ware de luchtverkeersleider van een wielerwedstrijd.” Maurice is het daarmee eens: “Samen met alle betrokkenen alles in goede banen leiden is het hoofddoel, soms zijn waarschuwingen en straffen hierbij nodig. Maar in mijn ogen is het ook van belang om iemand een compliment te geven daar waar iets goed gedaan is. Zo zorgen we samen met organisatie, renners, politie en medische ondersteuning dat de renners kunnen doen waar ze goed in zijn: hard fietsen!”
De examens: gesloten spoorwegovergangen, plakbidons en meer
De opleidingsdagen werden afgesloten met een drietal examens; twee schriftelijk en één mondeling. Net als in de praktijk spelen naast reglementen tal van organisatorische en uitvoerende werkzaamheden een belangrijke rol. “Dit zag je ook terug in de examinering. Het eerste examen betrof puur reglementen. Toen was het moment om de kennis over de centimeters dikke reglementenbundel van de UCI de hersenen te laten verlaten.” Aan moeilijke vragen geen gebrek: ‘Als Peter Sagan in de proloog tweede wordt, moet hij dan de groene puntentrui dragen de dag erna?’, ‘Spoorwegovergang: De kopgroep wordt drie minuten opgehouden door gesloten spoorbomen, maar wordt niet bijgehaald door het peloton. Wat zijn dan de acties van de jury?’ of ‘Wat te doen bij strafseconden in een vlakke etappe? En wat als het een tijdrit is?’.
Het tweede examen duurde 3,5 uur en omvatte de volledige voorbereiding, uitvoering en uitslagenverwerking van een etappekoers in Frankrijk: Bergsprints, gevaarlijke afdalingen, valpartijen, gesloten spoorwegovergangen en de nodige ‘plakbidons’ tijdens een moeilijke aankomst bergop in de laatste rit. “De opleidingsdagen werden afgesloten met een mondeling examen waarin lastige vragen op je worden afgevuurd en je moet teren op je parate kennis en inlevingsvermogen. Net als in een wedstrijd is er maar zeer beperkt de tijd om beslissingen af te wegen. Je handelt dan wat op dat moment, volgens jou, de beste uitkomst oplevert. De Duitsers noemen het ‘Fingerspitzengefühl’ en dat is wat een goede commissaris ook nodig heeft: een goede combinatie van kennis van de regels en inlevingsvermogen.”
Examens gehaald: een mooi resultaat
Maurice en Richard kijken terug op een leerzame ervaring in Denemarken. “Het werken met commissarissen uit verschillende landen vond ik erg waardevol”, zegt Richard. “Het is heel leerzaam om met anderen, die dezelfde hobby delen maar soms op een andere manier gewend zijn te reageren, over wedstrijdsituaties te debatteren.” Maurice merkt op: “Die inzichten zorgen ervoor dat je groeit als commissaris. Het is voor ons allebei nu zaak om de komende tijd veel wedstrijden te mogen jureren in Nederland om de opgedane kennis en inzichten in de praktijk te gebruiken en zo als commissaris vooruitgang te boeken.”
De twee youngsters stralen van enthousiasme en de KNWU is dan ook verheugd dat deze heren hun enthousiasme op deze wijze inzetten voor de Nederlandse wielersport!
Maurice en Richard: proficiat met jullie titel als UCI Elite National Commissaire.
“Het is heel leerzaam om met anderen over wedstrijdsituaties te debatteren.”
