Net als zoveel andere sporters kan mountainbikester en veldrijdster Lotte Koopmans (26) niet wachten tot de competitie herstart wordt, maar als ziekenhuisarts uit Nijmegen kent ze ook als geen ander de schaduwkant van de medaille. Op de intensive care van het ziekenhuis in Boxmeer, waar zij werkt, zag ze enkele weken geleden de bedden volstromen met ernstig zieke corona patiënten. Hoewel ze als sporter zo gezond mogelijk wil blijven, weerhield haar dat er niet van om zich tussen de zieken en stervenden te begeven.
“Ik heb de eed van Hippocrates afgelegd. Ik heb beloofd te allen tijde de mensen bij te staan die mijn medische kennis nodig hebben”
Ook voor Koopmans leek het coronavirus aanvankelijk iets wat zich buiten haar directe leefomgeving bevond. “Toen een wedstrijd in Duitsland werd afgelast, keek ik direct naar een alternatief in Groot-Brittannië. Je wilt je testen in competitie en je ook voorbereiden op belangrijke wedstrijden. Maar het duurde niet lang voordat ik besefte dat alles even stil kwam te staan als gevolg van dit virus. En hoe belangrijk het was om allemaal even ons normale leven niet te leiden om dit in te perken. In het ziekenhuis keek ik in die beginfase om me heen en zag ik nog niet veel patiënten, dan lijkt het eerst nog even ver weg. Maar toen kwamen de dagen en weken dat het ziekenhuis vol stroomde. We zijn een klein ziekenhuis en konden maximaal een kleine veertig mensen met dit virus behandelen. Ik heb veel van hen moeten beoordelen op de spoedeisende hulp en moeten doorverwijzen naar één van die beschikbare bedden. Op een dag kwam het moment dat we moesten zeggen dat er niemand meer bij kon, dan moesten er patiënten worden overgeplaatst naar andere delen van het land.”
Net als veel andere mensen in de zorg heeft ze er drukke weken opzitten. Ze geniet nu even van een paar dagen vrij, de eerste langere periode zonder werk in maanden is het. “Ik had natuurlijk vrije dagen staan voor de wedstrijden die ik wilde rijden. Tijdens die eerste geplande verloven was ik nodig in het ziekenhuis, we hadden meer artsen nodig dan normaal en de kans dat collega’s zelf ziek zouden worden was ook aanwezig. Nu zou ik naar Nove Mesto afgereisd zijn, maar gebruik ik de dagen om bij te komen van de afgelopen heftige periode. Ik heb met eigen ogen gezien hoeveel schade dit virus kan aanrichten en hoe snel het ook kan gaan. Je moet ook niet onderschatten wat de impact is geweest op jonge mensen. Die hebben dan wat men noemt relatief milde klachten, maar ook dan ben je nog niet zo maar hersteld van de opgelopen schade. En is ook nog onbekend wat de effecten op langere termijn zijn.” In de adviezen van de KNWU droeg ook zij haar steentje bij met haar oproep: “Houd 1.5 meter afstand, dan zijn wij als sporters straks weer degene met de hoge hartslag en snelle ademhaling.” Natuurlijk wil zij ook gezond blijven, zeker maar niet alleen vanwege haar sportieve ambities. “Ik heb het best spannend gevonden en ben natuurlijk ook wel bang geweest om het virus zelf te krijgen. Maar uiteindelijk wint altijd de zorg voor de ander het in de afwegingen die je maakt. Dat geldt altijd al, in wedstrijden moet ik in principe ook stoppen als iemand zwaar valt en medische hulp nodig heeft. Al heb ik dat laatste nog nooit mee gemaakt.”
"ik heb met eigen ogen gezien hoeveel schade dit virus kan aanrichten en hoe snel het ook kan gaan."
Ze hanteert normaal gesproken als motto dat ze tijdens haar werk als arts niet aan het fietsen denkt en dat ze zich bij het sporten afschermt van haar werk. “Maar dat is de afgelopen periode niet altijd gelukt. Je maakt heftige dingen mee en die ben je niet zo maar kwijt. Fietsen helpt dan wel om even je lijf en je geest af te leiden en je bezig te houden met ander zaken. Ik ben de afgelopen weken ook heel strikt geweest op het alleen trainen. Ik wilde graag het goede voorbeeld geven. En ik heb een aantal mensen aangesproken op het feit dat ze dat niet altijd deden. En toen ik een man zonder helm zag fietsen, hem verteld hoe onverstandig dat was en dat de plekken in het ziekenhuis op dat moment schaars waren. Hoewel mensen het niet altijd prettig vinden om aangesproken te worden, hoop ik dat het wel helpt dat ik als deskundige mijn ervaringen deel.” En net als zoveel anderen droomt ze ervan om weer te gaan sporten, zeker nadat de UCI de nieuwe MTB-kalender bekend maakte. “Het is wel lastig om te bedenken dat we straks weer sporten kunnen. Op dit moment kan ik de competitie alleen maar aangaan via STRAVA-segmenten. Maar anderzijds denk ik ‘hoop doet leven’ en heb ik veel vertrouwen in de overheid. Maar het moet verantwoord en veilig zijn wil ik weer gaan sporten. Toch begint ook voor mij langzaam de voorbereiding richting de eerste doelen in september en dus hoop ik dat het zover komt straks. Laten we ons de komende tijd goed houden aan de richtlijnen om die hoop te behouden. En voor de langere toekomst: de adviezen handen wassen en niet te veel aan je gezicht zetten, helpen je ook om toekomstige virussen te ontlopen.”
Foto's: Tim Buitenhuis. Wedstrijdfoto Sportfoto.nl
