Hoewel veldrijder Henk Baars geen veelwinnaar was, reed hij toch maar mooi een jaar lang in de regenboogtrui. De Brabander werd in 1990 wereldkampioen cross in het Baskische Getxo. We blikken terug op de mooiste dag uit zijn wielerloopbaan.
Baars is tegenwoordig uitbater van een fietsenwinkel. Jeugdige klanten weten over het algemeen niets van zijn prestaties van vroeger, maar personen op middelbare leeftijd beginnen met regelmaat over zijn carrière. En dan voornamelijk over die dag in 1990. “Het was zaterdag slecht weer, maar zondag klaarde het op en was het zo’n twintig graden. De start was razendsnel en ik hield mij twee rondes rustig.” Het Nederlandse team heeft met Adrie van der Poel één van de topfavorieten in de gelederen. Het is dan ook de bedoeling dat Van der Poel in kansrijke positie wordt afgezet. Een aanval van Pascal Richard wordt door de Nederlandse ploeg tenietgedaan, waarna Baars zich een weg naar voren baant. “Ik ben mee gaan rijden op kop. Dat ging zo makkelijk dat ik dacht: ik probeer het een keer en dan zien we wel. Na de balken zette ik vol aan en dat was direct de goede aanval. Ze zagen me pas terug aan de finish." In Spanje leidt dat niet direct tot feestelijke taferelen voor Baars. Zijn supportersschare is daarentegen door het dolle heen. “Er was een bus met fans mee naar Getxo. Zij hebben wel een feestje gevierd, ja. Het bier was al bijna op voordat ze weg waren van het terrein. Ze waren goed zat in de bus. Ik had zelf eerst de nodige plichtplegingen, maar vervolgens ben ik ook de stad niet meer in geweest. We verbleven in een klein dorpje waar niets te beleven was.”
"Mijn huldiging was het grootste feest in honderd jaar Diessen"
Bier drinken
Bij thuiskomst in zijn geboortedorp Diessen is dat compleet anders. Diessen is ook niet groot, maar ditmaal valt er meer dan genoeg te beleven. “In Diessen heb ik het goed gevierd. Omroep Brabant was er en ook de NOS was aanwezig. Het was het grootste feest in honderd jaar Diessen. Ik werd in een open auto door het dorp gereden en vervolgens was er in het centrum een huldiging op een podium en een woordje van de burgemeester. En na alle huldigingen gingen we vooral bier drinken.” Het jaar nadien wordt Baars vierde op het wereld- kampioenschap en in 1993 kroont hij zich tot nationaal kampioen, maar zo mooi als in het Baskenland wordt het niet meer. “Fietsen in de regenboogtrui geeft verwachtingen. Iedereen heeft een mening over je en soms ging dat goed, maar soms ook niet. Er waren veel goede Nederlandse veldrijders in die tijd. Ik heb weinig contact meer met die mannen, maar ik heb een geweldig tijd met ze gehad.”
