Op 13 augustus 2016 reed Elis Ligtlee op de Olympische Spelen in Rio op magistrale wijze naar het goud op de keirin. Ruim twee jaar later zette ze een punt achter haar wielerloopbaan als nog maar 24e-jarige sportster. Voor de Gelderse is die keuze altijd als goed blijven aanvoelen. Inmiddels heeft ze privé het geluk gevonden met echtgenoot Emmo en zoon Lio en is ze op het gebied van werk op tal van terreinen actief maar ook nog zoekende. “Het is vijf jaar geleden nu dat ik goud behaalde, joh wat is er in die tijd veel gebeurd” realiseert ze zich maar al te goed.
“Na het behalen van olympisch succes was ik eigenlijk wel even mijn grote sportieve doel kwijt.”
Als je Ligtlee vraagt of ze niet wat jong een punt achter haar loopbaan zette, dan beantwoordt ze resoluut: “Nee, dat vind ik dus helemaal niet. Meer mensen zeggen dat tegen me, maar je moet niet vergeten dat ik al vanaf mijn zevende als BMX’er actief ben en vanaf mijn negende de hele wereld overtrok om die sport te beoefenen. Niet lang nadat ik met mijn vader mijn eerste wedstrijd reed in Duitsland, vlogen we naar het wereldkampioenschap in Australië. Als je puur naar mijn baanloopbaan kijkt, dan lijkt het kort. Maar het voelt helemaal niet als kort, omdat er al zoveel intensieve BMX-jaren voor zaten. Mijn ouders gaven me alle kansen om – ook internationale – wedstrijden te rijden. Dat deden ze ook omdat ze zagen dat ik er zelf voor wilde gaan en dat ik succesvol was. We wilden er allemaal in investeren. Toen ik besloot te stoppen was ik dus al zeventien jaar met sport bezig geweest. En heel wat weekenden op pad geweest.”
De gewonnen keirinfinale van de Olympische Spelen in Rio is absoluut het hoogtepunt in haar sportieve loopbaan gebleken. Naast de olympische medaille veroverde Ligtlee ook een zilveren medaille en twee bronzen plakken op een WK Baan en op het EK was er drie keer goud, drie keer zilver én drie keer brons. Haar laatste medaille behaalde ze op het wereldkampioenschap van 2018 in Apeldoorn op de 500 meter tijdrit. Achteraf vond ze dat toch een mooi afscheid. Op het NK aan het einde van dat kalenderjaar liet ze de wereld weten te stoppen. Een beslissing die toen voor intimi geen verrassing meer was. “Het is deze zomer voor het eerst dat het weer iets begint te kriebelen, dat ik weer aan baanfietsen denk, nu de Olympische Spelen voor de deur staan. Maar spijt heb ik nooit gehad van mijn beslissing. Na het behalen van olympisch succes was ik eigenlijk wel even mijn grote sportieve doel kwijt. Daar moest ik direct na het behalen van goud de knop omzetten omdat ik de sprint nog moest rijden, maar veel later daalt dat realiseren van je droom pas echt in. Verder was ik gewoonweg niet meer gelukkig als topsporter, op een gegeven moment moet je dan voor je gevoel echt de stap zetten om te stoppen. En dat is volgens mij nog altijd de enige juiste beslissing geweest. En ik ben ook nog eens vijf jaar olympisch kampioene keirin geweest straks, dat is toch ook uniek.”
“Ik vind het wel heel leuk dat ik straks in de studio bij de baanonderdelen te gast ben om mijn kennis en ervaringen te delen.”
Moederschap steeds leuker
En in de tussentijd gebeurde er best veel in het leven van Ligtlee. Ze trouwde met echtgenoot Emmo en ze is negen maanden geleden moeder geworden van zoontje Lio. “Privé ben ik momenteel echt heel gelukkig, ik had me geen betere echtgenoot en kind kunnen wensen. Lio begint nu te kruipen en te staan en eigenlijk vind ik hem elke maand nóg weer leuker worden.” Maatschappelijk gezien is ze zoekende. “Ik begon na Rio presentaties en lezingen te geven onder de noemer ‘Elis Ligtlee Sports & Lifestyle’. Dat was heel leuk om te doen. Je kon de mensen dan echt meenemen in je verhaal en je succes. Maar toen corona kwam, is dat eigenlijk volledig stil gevallen. Een doorstart op Zoom zag ik niet zo zitten, want dan mis je het directe contact met de mensen. Dus dat ligt momenteel even stil. Ik werk twee dagen in de week met dementerende ouderen – wat heel dankbaar werk is - en zit nu in een loopbaantraject om te kijken wat de toekomst nog brengen kan.” Ondertussen is ze ook het gezicht van Mom Hair Care. “Mijn moeder is al heel lang als kapster werkzaam en kreeg van een nicht van mij de vraag of ze iets wist om het haar weer een ‘boost’ te geven na de zwangerschap. Met name na de vierde maand na de geboorte krijg je als moeder te maken met haaruitval. Mijn moeder heeft daarvoor nu een pakket samengesteld om je haar weer mee te laten herstellen. Dat viel heel mooi samen met mijn zwangerschap en daarom ook promoot ik dit pakket Mom Hair Care via onder meer mijn social media-kanalen.”
Twee verschillende werelden
Drie jaar geleden stapte ze van de trein richting Tokyo, de anderen in de baanselectie vervolgden hun reis. “Je kunt zeggen dat ik een zijspoor genomen heb, ha ha. Het contact met de anderen is er nog wel, maar wel heel beperkt. Aan de ene kant zijn zij natuurlijk helemaal gefocust op dat traject richting Tokyo, wat ik heel goed begrijp omdat ik zelf weet hoe je daar mee bezig kunt zijn. Anderzijds is het moeder worden ook iets waar je helemaal in op kunt gaan. We zitten momenteel echt in twee heel verschillende werelden. Maar ik heb Shanne Braspenninx en Jeffrey Hoogland en ook Hetty van de Wouw en Kyra Lamberink hier nog op kraamvisite gehad en ik heb een leuk kaartje gehad van Matthijs Büchli en Laurine van Riessen. Dat wordt allemaal gewaardeerd en ik denk dat na de Olympische Spelen het contact met sommigen wel weer wat intensiever wordt. Ik volg hun prestaties natuurlijk op de voet. Ik vind het niet jammer of vervelend dat ik er niet als sporter bij ben in Japan deze zomer. Sowieso zijn Rio en Tokyo door de coronamaatregelen zo bijzonder dat het echt appels met peren vergelijken is als je die twee edities van de Olympische Spelen bekijkt. Mijn gouden medaille vieren we nog elk jaar op de dag dat ik deze behaald heb, 13 augustus. Dat is iets om bij stil te staan, om trots op te zijn. Maar het is nu aan anderen. Ik vind het wel heel leuk dat ik straks in de studio bij de baanonderdelen te gast ben om mijn kennis en ervaringen te delen. Han Kock en Jeroen Koster zitten in Japan en ik vul het dan aan vanuit de studio in Nederland. Zo ben ik er toch nog een beetje bij betrokken. In een heel andere rol, dat wel. Joh, wat is er veel gebeurt in vijf jaar, dat realiseer je jezelf wel op zo’n moment.”
Foto's: Cor Vos & Esi de Fretes
