Ineens was de wielerloopbaan van Twan Castelijns over. De dag na zijn laatste koers voor toen nog Team LottoNL-Jumbo reisde hij af naar het stageadres waar hij twee jaar eerder was gestopt om zijn wielerdroom na te jagen. Eind januari 2018 behaalde hij zijn opleiding fysiotherapie en was zijn wielerloopbaan definitief verworven tot een avontuur met zowel positieve als negatieve ervaringen.
"De dag na mijn laatste koers bezocht ik al mijn oude stageplek"
De boodschap na het Nederlands kampioenschap in juni is hard maar duidelijk: het contract van Castelijns bij Team LottoNL-Jumbo zal niet verlengd worden. Discussie is niet mogelijk. Castelijns zelf ziet het nieuws niet aankomen. “Ik was er niet honderd procent van overtuigd dat mijn contract verlengd zou worden, maar de signalen vanuit de ploeg waren altijd positief”, vertelt hij met een onvervalst Brabants accent. “Ik had een goed gevoel en het nieuws kwam dus hard aan. Mijn manager Rik van Dongen heeft gesprekken gevoerd met andere teams, maar dat is nooit concreet geworden. Ik had in de zomer besloten er tot de Sluitingsprijs Putte-Kapellen alles aan te doen, maar als er half oktober geen uitzicht is op een contract dan moet je knopen doorhakken. Anders maak je jezelf gek.”
De Sluitingsprijs Putte-Kapellen wordt op een dinsdag verreden. Castelijns komt als elfde over de streep in het noorden van België. Het zijn de laatste meters van zijn professionele loopbaan. “De dag nadien ben ik naar mijn oude stageadres gegaan met de vraag of ik mijn stage weer zou kunnen oppakken. Daardoor had ik direct afleiding. Tegen het einde van het jaar had ik ook zo van: mocht er nog een ploeg komen dan zou ik het er niet meer voor over hebben. Het wielerleven is mooi, maar tegelijkertijd staat alles in het teken van de fiets. Ook als je vrij bent, dan zit die fiets in je achterhoofd. Eind 2017 sprak ik vaker af met vrienden en ging ik eens op stap. En als het buiten regende dacht ik: ik hoef vandaag niet te fietsen.”
"Voor Mathieu van der Poel zet ik de televisie aan, maar een wandeletappe in de Tour de France? Alsjeblieft niet.”
Afgesloten periode
Januari 2018 behaalt Castelijns zijn opleiding fysiotherapie en zodoende werkt hij momenteel fulltime bij een praktijk in het Brabantse Oirschot. Bij ons bezoek aan de werkruimte van Castelijns is het broeierig heet binnen. Er staat onder meer een groot klimrek waar de cliënten aan hun herstel kunnen werken. Soms vraagt er iemand naar zijn wielerverleden, maar lang niet iedereen weet dat hij voor Nederlandse grootste wielerploeg heeft gereden. En Castelijns is er de persoon niet naar om ermee te koop te lopen. “Nadat ik stopte ben ik een tijdje door blijven fietsen. Het fietsen an sich vond ik leuk, maar alleen als het goed weer was. Ik ging ook nooit alleen fietsen. Vorig jaar is het een stuk minder geworden. Ik kocht een nieuwbouwhuis, begon een verbreding manuele therapie en ik ben dit jaar vader geworden. Daardoor is fietsen enigszins uit mijn systeem geraakt.”
Castelijns vertelt geen wrok te koesteren ten opzichte van het huidige Team Jumbo-Visma, maar zijn opgetrokken wenkbrauwen en gepruilde lippen laten zien dat hij het nog steeds jammer vindt. “Ik heb die periode afgesloten. Ik heb mijn kleren weggedaan. Mijn Bianchi-fiets wilde ik wel houden, maar ik wilde niet betalen wat ervoor gevraagd werd en heb vervolgens een andere fiets gekocht. Ik hoef niet telkens aan mijn proftijd herinnerd te worden. Ik heb ook geen contact meer met mensen uit het wielrennen. Ja, de jongens die ik ken van mijn oude wielervereniging. Nadat ik stopte heb ik iets gehoord van Koen Bouwman en heb ik nog eens gesproken met Bram Tankink en Jos van Emden, maar verder is het uit het oog uit het hart. Al is dat in de ‘normale’ maatschappij niet anders. Ik heb weinig koers meer gezien. Voor Mathieu van der Poel zet ik de televisie aan, maar een wandeletappe in de Tour de France? Alsjeblieft niet.”
"Als je in de succesvolle Giro-trein zit, wordt er op een andere manier naar je gekeken"
Giro 2016
Castelijns wordt prof bij Team LottoNL-Jumbo nadat hij in 2015 de Topcompetitie op zijn naam heeft geschreven. Al in zijn eerste jaar wordt hij voor de leeuwen gegooid en mag hij naar de Giro d’Italia. Het is een scharnierpunt in zijn loopbaan, want wat als Steven Kruijswijk niet was gevallen door die verdomde sneeuwwand in de afdaling van de Colle dell’Agnello? “Mijn loopbaan was wellicht anders gelopen als dat niet was gebeurd. Als je in de succesvolle Giro-trein zit, wordt er op een andere manier naar je gekeken. Nu was er kritiek vanuit Nederland dat de ploeg niet sterk genoeg was en maakte ik onderdeel uit van de ploeg die Kruijswijk niet voldoende kon ondersteunen. Terwijl we dat jaar juist allemaal net iets meer konden dan normaal.”
Op de vraag of de Giro d’Italia van 2016 hem nog pijn doet, blijft het even stil. Castelijns kijkt in het luchtledige van zijn fysioruimte, waar op dat moment verder niets gebeurt. Hij moet het antwoord schuldig blijven, want het was tenslotte ook een mooie ervaring. “Als mensen me vragen of ik grote wedstrijden heb gereden, dan gebruik ik de valpartij van Kruijswijk vaak. Dat moment is blijven hangen bij mensen. Ik hoorde via de ploegleiderswagen van zijn val. In het hotel hing nadien een grafstemming. In je achterhoofd weet je dat er al dingen werden geregeld, want hij was die Giro gewoon de allerbeste. Ik heb niets tegen hem gezegd. Ik kan zeggen dat het verschrikkelijk voor hem is, maar dat weet-ie zelf ook wel.”
In de Giro d’Italia van 2016 beleeft Castelijns fysiek zijn zwaarste dagen op de fiets. Eén keer is hij bang om buiten tijd gefietst te worden. Hij lacht erom, maar in de slotfase van de desbetreffende etappe staat het huilen hem nader dan het lachen. “Kruijswijk reed in de roze trui en er was een grote kopgroep weg die we binnen de perken wilden houden. Samen met Van Emden en Tjallingii reed ik de hele dag op kop. Ervaren jongens, terwijl ik mijn eerste grote ronde reed. Ik dacht: als zij vijf minuten op kop rijden, dan moet ik dat ook doen. Als zij vijf minuten tegen 45 kilometer per uur rijden, dan moet ik dat ook doen. Ik ontplofte en begon te zwalken. Er zit op zo’n moment niets meer in je benen en als je een beetje kracht wil zetten dan schiet de kramp erin. Ik zag de bus wegrijden op een heuveltje, maar kwam gelukkig terug in de afdaling. De finish lag op nog zo’n pokkeheuveltje, waar ik soms een zetje kreeg. Geen idee van wie, maar ze hadden me de hele dag op kop gezien.”
Trots
Nadat Castelijns eind 2017 Team LottoNL-Jumbo verlaat, groeit de ploeg onder de naam Team Jumbo-Visma uit tot de misschien wel beste ploeg ter wereld. Aan de ene kant begrijpt hij daardoor beter waarom hij weg moest, want hij kon simpelweg niet leveren wat een Tony Martin of Wout van Aert wel kunnen. “Aan de andere kant had ik voor mijn gevoel nog marge om te groeien. Gezien mijn leeftijd was het misschien niet logisch dat ik nog grote stappen zou zetten, maar ik was nog niet lang zo professioneel bezig. Ik las onlangs dat Tankink kritisch was op het aankoopbeleid in 2015 en 2016. Ik was blij om te zien dat mijn naam niet werd genoemd. Ik denk dat men zag dat ik niet het grootste talent was, maar wel dat mijn trainingen eerder een halfuur langer duurden dan een minuutje korter. Ik heb er alles voor gedaan.”
Tijdens het interview begint Castelijns vooral te stralen als het seizoen 2015 ter sprake komt. Zijn overwinning in de Topcompetitie en stagecontract bij Team LottoNL-Jumbo zijn hem dierbaarder dan de twee jaar op het hoogste niveau. “Tijdens mijn stage vond ik de Prudential RideLondon geweldig. Als stagiair vind je alles mooi. We misten onze terugvlucht en ik dacht: dan zijn we toch een dag langer in Londen? De andere jongens wilden dolgraag naar huis. Ik heb weleens gedacht dat het misschien beter was geweest dat ik geen prof was geworden. Dan had ik kunnen stoppen met wielrennen op het moment dat ik dat zelf had gewild. Door het einde heb ik er lang op teruggekeken als een negatieve ervaring, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat het bijzonder is geweest en dat ik trots mag zijn op wat ik heb gepresteerd.”
