De veldritwinter van Noï Moes kon eigenlijk al niet meer stuk na de overwinning op het Nederlands Kampioenschap veldrijden voor junior-vrouwen in Oisterwijk. Hoewel ze door ziekte de wereldbeker in Hoogerheide aan zich voorbij moest laten gaan, hoopt ze komende zondag een mooie finale van het crosseizoen te realiseren op het wereldkampioenschap in Liévin. Ze zet in op een plek bij de eerste tien in Noord-Frankrijk.
"Ik ga er maar gewoon alles aan doen om er een sterk optreden van te maken"
Moes had ernaar uitgekeken om afgelopen zondag in Hoogerheide het rood-wit-blauw te kunnen tonen, maar de 17-jarige renster uit Goirle was niet helemaal fit en besloot met het oog op het wereldkampioenschap geen risico te nemen en de wedstrijd op de Brabantse Wal af te zeggen. ‘’Jammer, want Hoogerheide is natuurlijk toch een thuiswedstrijd voor de Nederlandse veldrijders. En als je dan zo’n mooie trui wint, wil je die daar graag tonen, zeker een week voor het WK. Maar ik was die week ervoor wat ziekjes uit Benidorm teruggekomen. Beetje bij beetje was ik wel weer de oude, maar in overleg met bondscoach Gerben de Knegt hebben we toch maar besloten om alles op het wereldkampioenschap te zetten. En dus volgde ik de wedstrijd thuis via de livetijden op de website van de UCI.’’
Laatste van de winter
Het WK veldrijden wordt de laatste veldrit van deze winter voor de renster van de WV Schijndel. ‘’Ook omdat ik ziek werd, vind ik het moeilijk te zeggen wat ik verwachten mag. Ik reed dit jaar regelmatig bij de eerste tien en dat moet in mijn ogen ook nu kunnen. Maar op een goede dag kan ik misschien ook op een wat betere uitslag mikken. Ik ga er maar gewoon alles aan doen om er een sterk optreden van te maken.’’ Ze heeft geen specifieke ondergrond waar ze het best uit de voeten kan. ‘’Ik kan een meer technische omloop aan, houd van rijden in het zand – zoals in Zonhoven bijvoorbeeld – maar kom op zwaardere rondjes ook goed uit de voeten.’’ Vast staat dat Liévin haar laatste veldritoptreden van de winter wordt. ‘’Ik heb op de weg ook ambities en daar gaat het ook goed. Ik mocht bijvoorbeeld vorig jaar het WK rijden in Zürich en hoop die lijn de komende maanden door te trekken. Dus niet lang na het wereldkampioenschap veldrijden en een korte rustperiode kan ik alweer gaan trainen en koersen. Die combinatie van het veld en de weg vind ik leuk. En je ziet aan rensters als Puck Pieterse en Fem van Empel dat je beide disciplines tot bij de profs kan combineren.’’
"Of het goed of slecht is gegaan, daarna is het altijd weer maandag. En begint alles opnieuw"
Veel steun
Moes weet zich gedurende de winter gesteund door familie en specialisten en daar is ze dankbaar voor. ‘’Mijn ouders zijn natuurlijk super belangrijk voor me. Ze betalen mijn materiaal en rijden me overal naar toe. Mijn mechanieker Peter Hoffmans is ook een grote steun, net als trainer Camiel van den Bergh die ik dag en nacht kan bellen of ik nu een blij verhaal heb of in tranen ben. En mijn masseur en mental coach Warner is ook iemand om op terug te vallen. En natuurlijk mijn familie die me steunt in goede en slechte tijden.’’ Ze kan de komende maanden de wielersport weer vooropzetten. ‘’Ik rond dit schooljaar mijn HAVO af maar hoef alleen het vak Engels nog te volgen en te halen. En verder werk ik een paar uurtjes in de week bij Kruidvat. Omdat mijn ouders het ook belangrijk vinden dat ik met mensen buiten het wielrennen om ga en de waarde van geld leer kennen.’’
NK als hoogtepunt
Het sportieve hoogtepunt van haar winter tot nog toe was zonder enige twijfel het Nederlands Kampioenschap in Oisterwijk waar de renster uit Goirle het rood-wit-blauw bij de junior-vrouwen veroverde. ‘’Waar de meeste categorieën die dag een modderige omloop hadden, viel dat in onze wedstrijd nog mee, het was zelfs nog licht bevroren en we hoefden lang niet zoveel te lopen als bijvoorbeeld de profs. Ik reed in de aanloop naar het kampioenschap al enkele goede uitslagen, waardoor ik wist dat het podium er in moest kunnen zitten, maar een NK is altijd een wedstrijd op zich. Maar ik zat direct goed mee en kon de kop nemen en stond die positie niet meer af. Eindelijk was het raak. Ik was al vaker kandidaat voor de titel, maar had nog nooit gewonnen. Je moet er maar gewoon in blijven geloven, dat blijkt. Extra leuk was dat het zo dicht bij huis lukte. ’s Avonds ben ik met mijn ouders en mijn broertje uit eten gegaan en daarna gewoon maar weer op tijd naar bed gegaan. Mijn motto is altijd: of het goed of slecht is gegaan, daarna is het altijd weer maandag. En begint alles opnieuw.’’
Zo reed Noï naar de Nederlandse titel op het NK Veldrijden in Oisterwijk👇
