Ze trok ooit zelf de stoute schoenen aan voor een gesprek met de teamleiding van het Ghost Factory Racing Team en ondertussen voelt de samenwerking tussen de Apeldoornse met Zeeuwse roots en het Duitse, maar internationaal opererende MTB Team heel natuurlijk aan. Anne Terpstra zette de afgelopen seizoenen grote stappen bij haar nieuwe werkgever en verhuisde inmiddels naar de omgeving van Regensburg, waar het team gevestigd is. Haar opmerking “Ik ben helemaal op mijn plek hier” mag dan ook in de breedst mogelijke betekenis worden opgevat.
"Ik denk dat je mag stellen dat het een menselijk team is, waar het er familiair aan toe gaat"
Terpstra werd afgelopen seizoen zowel op het EK als het WK MTB vierde en wist als eerste Nederlandse een wereldbeker mountainbike te winnen afgelopen jaar. Ze nam deel aan de Olympische Spelen in Rio en zou deze zomer ook in Tokyo uitkomen, maar daar stak het coronavirus een stokje voor. Ze vermoedt dat ze zelf ook met de ziekte te maken kreeg.
Wat heeft de overstap naar Ghost voor jou betekend?
“Het is heel gek om te zeggen, maar ik wilde als meisje al voor dit team fietsen. Ik heb geen idee waarom. Toen ik in 2015 niet op mijn plek zat bij mijn toenmalige team was ik van plan een eigen ploeg op te bouwen. Maar voordat dit serieus was, waagde ik nog een berichtje aan de teamleiding van Team Ghost. Ze wilden met me praten en we zijn met elkaar in zee gegaan. Voor mijn sportieve ontwikkeling is die transfer van cruciaal belang geweest. Ik had me anders nooit zo kunnen ontwikkelen. Maar ook omdat ik een relatie kreeg met mijn vriend Thomas, die bij het team betrokken is, is mijn leven veranderd. Ik woon inmiddels in de buurt van Regensburg. Dus die overstap heeft op allerlei vlakken wel impact gehad.”
Maakt die verhuizing de band met Ghost ook intenser?
“Dat denk ik zeker. Omdat ik zo dicht bij het hoofdkantoor woon, heb ik laatst de nieuwe hardtail van Ghost uitgetest en mijn bevindingen laten weten. En als er even een renster nodig is voor een contact met sponsors of pers, dan weten ze mij snel te vinden. Toen ik in 2016 bij het team kwam, was het vooral een kwestie van elkaar zien rond de wedstrijden en bij het gebruikelijke trainingskamp voorafgaande aan het seizoen. Maar ook dat contact met alle ploeggenoten is wel wat intensiever geworden bij deze ploeg. Het is handig om elkaar een beetje te leren kennen, zodat je ook weet hoe iemand reageert bij een wedstrijd en waarom dat is. Dat maakt de dagelijkse omgang met elkaar handiger. Ik denk dat je mag stellen dat het een menselijk team is, waar het er familiair aan toe gaat. Natuurlijk is resultaat belangrijk, maar het gaat er vooral om dat we het allemaal zo leuk vinden om te mountainbiken. Er heerst veel vertrouwen en dat is prettig.”
"Hoewel we als rensters heel verschillend zijn, klikt het wel heel goed met elkaar"
Jullie zijn een team met alleen vrouwen, wat zijn daar de voor- en nadelen van?
“Vreemd is dat ik het mezelf helemaal niet gerealiseerd had dat er hier alleen maar vrouwen fietsen, toen ik contact zocht met dit team. Terwijl ik weet dat het voor andere rensters in de ploeg juist wel een reden was om hier te komen rijden. In de praktijk merk je het eigenlijk niet zo erg, we hebben vijf begeleiders, waarvan er vier mannelijk zijn. Dus de balans in de groep is eigenlijk dezelfde als bij een ploeg met mannen en vrouwen. Sinds vorig jaar hebben we een vrouwelijke fysiotherapeut, omdat je als vrouw met een vrouw soms gemakkelijker bepaalde zaken bespreekt. Hoewel we als rensters heel verschillend zijn, klikt het wel heel goed met elkaar. Een praktisch voordeel voor ons is dat we alleen maar in de categorieën elite-vrouwen en beloften-vrouwen uitkomen, waar het bij andere teams veel hectischer is met starts gedurende de hele dag.”
Is de voertaal bij jullie team Engels of Duits?
“Officieel is het Engels en dat proberen we ook zoveel mogelijk, ook omdat we een Deense in ons team hebben die geen Duits spreekt. Maar je merkt toch dat er onderling vlug naar het Duits wordt overgeschakeld. Ook door mij ja. In het begin kon ik de anderen in het team niet volgen. Op school was ik best goed in deze taal, kon ik de teksten rustig lezen en vertalen. Maar als je met een team op pad bent met mensen uit het Zuiden van Duitsland, een Zwitserse en een Oostenrijkse dan wordt er ook nog met verschillende accenten gesproken en alles gaat op een hogere snelheid. Voeg daar ook nog eens allerlei bijgeluiden aan toe en de vergelijking met Duits op school is helemaal zoek. In het begin duizelde het mij aan tafel. Ik ging extra moe naar bed omdat ik het probeerde te volgen, maar het niet lukte. Maar toch was het een heel bewuste keus om zo snel mogelijk deze taal te leren. Nu ik hier ook woon, merk ik dat ik in gesprekken met het thuisfront in Nederland wel eens niet op een woord kan komen of de volgorde van de woorden in een zin omdraai. Het kan snel gaan.”
"Het is niet omdat ik dit leven zo gewend ben, dat ik mountainbike, maar ook omdat ik het oprecht leuk vind"
Het seizoen begon met een olympische missie en toen lag ineens alles stil. Wat doet dat met je?
“Toen dit allemaal net begon, heb ik wel even een paar dagen nodig gehad waarin ik me moest aanpassen aan de nieuwe situatie. Maar ik had snel door hoe groot dit was en dat het geen zin had om doelen te stellen. Wat ik prettig vind is te merken dat ik ook zonder die structuur van de sport blij ben met mijn leven en ook gewoon weer zin heb om te fietsen. Het is niet omdat ik dit leven zo gewend ben, dat ik mountainbike, maar ook omdat ik het oprecht leuk vind. Ik ben vier weken ziek geweest en vermoed dat dit corona was. Maar ik ben er niet op getest. Ik ben in die periode drie dagen aardig ziek geweest, maar niet tijdens opeenvolgende dagen."
