Het lukte Vincent ter Schure (42) en zijn tandempiloot Timo Fransen in Tokyo opnieuw om een paralympische titel te veroveren. Hij neemt even gas terug om zijn lijf en geest rust te gunnen na een lang en intensief traject richting de uitgestelde Paralympische Spelen van eerder dit jaar. Maar zeker is dat hij en Fransen in Parijs opnieuw voor het hoogst haalbare willen gaan.
"Die tijdrit willen we gewoon nog winnen. We waren succesvol in Tokyo, maar verloren voor ons gevoel ook een titel door pech. Maar verlies kan soms ook als motor fungeren richting nieuw succes.’’
Het is niet zo dat de twee pas besloten richting Parijs door te gaan op het moment dat zij in Tokyo een lekke band kregen, veel tijd verloren tijdens en na de wissel en zo het paralympische goud op de tijdrit misliepen. ‘’Nee, dat was al besloten. We hebben jaren geïnvesteerd in materiaal en zitpositie, maar ook in elkaar. Om zo de optimale samenwerking te creëren. Daar willen we nog vaker mee oogsten.’’
Ter Schure – die een progressieve aandoening aan zijn netvlies heeft en daardoor beperkt ziet - erkent nu even rustig aan te willen doen. De fase die achter hem ligt was intensief. Lijf en geest moeten even bekomen om dan weer volle kracht richting de volgende uitgave van de Paralympische Spelen te kijken. ‘’Motivatie was nooit een probleem in de afgelopen vijf jaar, tussen Rio en Tokyo. Bij onze eerste deelname aan de Paralympische Spelen in 2016 waren we pas twee jaar aan elkaar gekoppeld en in die eerste periode waren we heel gefocust op de stappen die we samen konden maken. Nu hadden we een periode van vier jaar voorzien, maar werden het er vijf. Dat was pittig, maar we konden er goed mee omgaan. Ik denk dat het in topsport ook belangrijk is om flexibel te kunnen zijn en dat hebben Timo en ik goed gedaan. We leerden ook al eerder met tegenslag omgaan. In 2019 waren we in supervorm toen ik bij een val enkele breuken opliep en dat vlak voor het WK in Emmen. Toch wonnen we daar goud. Toen hebben we wel geleerd dat het ook anders kan dan zoals je het gepland had.‘’ Toch was er aanvankelijk ook ongeloof voordat de acceptatie intrad. ‘’Natuurlijk was er aan het begin van deze pandemie even tijd nodig om de knop om te zetten toen ik van trainingsstage moest terugkeren vanwege de naderende lockdown. En ook toen we begrepen dat de Spelen niet door konden gaan. Maar we vonden in 2020 een nieuw doel om naartoe te leven en dat was het werelduurrecord. Zo hadden we toch ons grote doel dat jaar in plaats van de Spelen.’’
’Je verliest al tijd met een wissel en doordat je ritme weg is. Maar dan zit je ook nog voor je gevoel ‘als twee bouwvakkers’ in bepaald niet de beste aerodynamische positie op die fiets.’’
Leven als prof
Terugkijken op Tokyo doet Ter Schure met een voornamelijk positief gevoel. ‘’En ook op het traject ernaar toe. De ontwikkeling van onze sport heeft zich doorgezet. En een deel van die eer komt ook zeker voormalig bondscoach Eelke van der Wal toe, die echt iets heeft neergezet met de huidige groep paralympische sporters. In Londen 2012 werd nog gewerkt met parttime sporters, inmiddels lijkt ons bestaan op dat van een renner uit een profploeg. Inclusief hoogtestages, trainingsmethoden, voedingsleer en aerodynamica. Eelke heeft met de groep de sport naar een heel hoog niveau gelift en ons uitgedaagd om telkens onze grenzen te verleggen.’’ Het goud op de wegwedstrijd was een bekroning van die voorbereiding. ‘’Als je ziet welk vormpeil we daar hadden, dan ben ik heel tevreden over hoe we in de voorbereiding hebben gewerkt en natuurlijk met het feit dat we dat konden bekronen met een titel. Toch was het niet alleen maar een toernooi met positieve ervaringen. We hadden in de baan weinig tijd gestopt, dus daar mochten we niet veel van verwachten, al reden we nog wel een persoonlijk record. Maar de concurrentie had veel harder en gerichter gewerkt, dus gek was het niet. Zeker omdat we, uitgerekend in de periode waarin we meer op de baan wilden trainen, geconfronteerd werden met het feit dat ik mijn duim brak. Maar van de tijdrit balen we nog altijd. ‘Als’ telt natuurlijk niet, maar zonder lekke band waren we wellicht wel kampioen geweest op dit onderdeel. In Rio waren we met een paar seconden verslagen. Gevoed door een enorm revanchegevoel hebben we de afgelopen vijf jaar qua training en materiaal enorm geïnvesteerd om nu wel goud te behalen. Op een speciaal voor ons ontworpen nieuwe fiets waren we op weg, toen we lek reden. Na al die investeringen zaten we even later gewoon weer op onze oude fiets. Je verliest al tijd met een wissel en doordat je ritme weg is. Maar dan zit je ook nog voor je gevoel ‘als twee bouwvakkers’ in bepaald niet de beste aerodynamische positie op die fiets. Dat was slikken en na afloop kwamen de frustraties er gewoon even uit. Van die lekke band, maar ook van alles wat we ervoor gedaan hadden. En dat we dat niet konden bekronen met goud.’’
"Langzaam aan voer ik de training op en maken we plannen"
Dat ze nog drie jaar doorgaan, was een gezamenlijke beslissing. Want alleen samen willen ze naar Parijs. ‘’Het kost tijd om een eenheid op de fiets te worden. We hebben de afgelopen zeven jaren goede renners zie komen en weer gaan, je hebt vlieguren nodig om het vak te leren. Om te leren sturen voor twee bijvoorbeeld, maar ook als mens moet je bij elkaar passen. Je hoeft niet hetzelfde te zijn, maar je moet wel als eenheid kunnen functioneren. Dat is ook bij ons het geval. Timo is wat meer van de ratio, iets bedachtzamer. Ik beslis meer ad hoc, ben ongeremder en impulsiever. Niet voor niets doe ik de sponsorgesprekken en hij de begroting. Ook daar proberen we onze individuele klasse optimaal in te zetten voor ons project Team VIT. Maar we nemen wel dingen van elkaar aan. Soms discussiëren we op de fiets, ook tijdens een grote wedstrijd. Hoe moeten we reageren op een situatie? Ondertussen heb ik het vertrouwen dat ik het soms ook aan Timo moet overlaten, hij doorziet de koers soms beter en houdt het hoofd koel, ik wil direct reageren. Al die uren die we gestopt hebben in onze samenwerking willen we niet weggooien, we willen nog oogsten. En dus gaan we dit nieuwe traject gezamenlijk aan. Aan drive ontbrak het ons niet, maar die verloren tijdrit geeft zeker extra motivatie om dat goud nog te behalen in 2024. Richting die Spelen van Parijs hebben we zeker nog andere doelen, zo willen we wereldkampioen op de weg worden, die regenboogtrui ontbreekt. Langzaam aan voer ik de training op en maken we plannen. Klaar voor het volgende traject.’’
