Na de gouden start van Caroline Groot op dag één van het wereldkampioenschap Para-Cycling op de wielerbaan in Apeldoorn, vergaarde de Nederlandse selectie ook eremetaal op dag twee. Alyda Norbruis (500 meter tijdrit C2-klasse) en de tandemrijders Vincent ter Schure/Timo Fransen (achtervolging) veroverden zilver in Omnisport. Tristan Bangma en Patrick Bos waren op dat laatste onderdeel goed voor brons.
Bondscoach Floris Goesinnen hield een dubbel gevoel over aan de vrijdag. “Je wilt – zeker in eigen huis – altijd graag goud winnen met je ploeg. Alyda heeft een lastig jaar achter de rug, door een vernauwing aan haar liesslagader heeft ze de langere onderdelen moeten laten vallen en zich helemaal gefocust op dit onderdeel. Ze bleef hier heel iets achter haar beste tijd ooit, maar treft een tegenstandster die het wereldrecord verpulvert. Aan deze tijd was voor haar ook met de beste voorbereiding weinig te doen geweest. De tandemrijders reden vandaag een heel sterke en een iets minder sterke race. Ter Schure en Fransen reden een geweldige kwalificatie, maar waren in de finale iets minder. Bangma en Bos kenden juist hun beste race in de strijd om brons. Om voor goud mee te doen moet je twee keer goed presteren, maar ze laten wel zien de potentie te hebben om te winnen richting de Paralympische Spelen in Tokio.”
Van ver terug komen
Norbruis had één kans op goud tijdens deze mondiale titelstrijd. Op het vorige WK in Apeldoorn in 2015 was de rijdster uit het Friese Ureterp nog goed voor drie gouden medailles en ook vorig jaar in Rio de Janeiro werd ze drie keer wereldkampioen. Op de Paralympische Spelen van 2016 veroverde ze bovendien ook al drie gouden plakken. Haar hierboven geschetste blessure zorgde er echter voor dat de Friezin maar één kans op goud had. Maar toch kon ze leven met zilver. “Als topsporter ben ik natuurlijk teleurgesteld, maar ik realiseer me ook waar ik vandaan kom. Ik ben al heel blij dat ik hier überhaupt bij ben en dankzij deze zilveren medaille blijf ik in ieder geval in de race voor de Paralympische Spelen van Tokio, daar houd ik me aan vast.”
Bij de tandemrijders was er meer tijd nodig om te kunnen relativeren. Vincent ter Schure vatte het als volgt samen: "We hebben al best wat zilveren en bronzen medailles behaald in onze loopbaan. We voelden dat dit onderdeel op onze thuisbaan een goede kans was om een keer te winnen. En dan voelt het achteraf wel alsof je goud verliest. Meer dan dat je zilver wint." Zijn piloot Timo Fransen legt uit waarom: "We reden in de kwalificatie de snelste tijd, dan weet je dat er iets moois in kan zitten. Maar in de finale lukte het niet. Dat is heel jammer. Zeker omdat dit onze grootste kans op succes was op dit wereldkampioenschap hier.”
Foto's: Brett Florens
