Annemiek van Vleuten fietst sinds twee jaar in Australische dienst bij Orica-Scott. Ze werd verliefd op het land en zijn gastvrije inwoners. “Australiërs accepteren gewoon iemands eigenaardigheden.”
WAAROM KOERS JE IN AUSTRALISCHE DIENST?
“Ik was toe aan iets nieuws en heb zelf contact gezocht met Orica. De ploeg heeft een mooie, professionele uitstraling. Door hun baancultuur hebben de Australiërs een vooruitstrevende wetenschappelijke aanpak, bijvoorbeeld op het gebied van aerodynamica en techniek. Dat spreekt me erg aan. Bij Orica heb ik voor het eerst windtunneltesten gedaan.”
WAT MAAKT EEN AUSTRALISCHE PLOEG ANDERS DAN EEN NEDERLANDSE?
“Australische renners, verzorgers en mecaniciens zitten acht maanden per jaar in Europa. Ze moeten het met elkaar zien te redden. Daardoor merk je dat iedereen veel met elkaar optrekt. Orica-Scott voelt als een echte familie.”
WAT TREKT JE ZO AAN IN AUSTRALIË?
De gastvrijheid: daar kunnen Nederlanders heel veel van leren. Toen ik naar Australië vertrok wist ik niet waar ik terecht zou komen. Ik had mijn fiets bij me en dat was het dan. Ik had nog geen idee waar ik zou slapen. Een mecanicien heeft bijvoorbeeld meteen een slaapplek geregeld bij kennissen en ik ben ondertussen bij veel ploeggenoten op bezoek geweest. Ik heb ook een hele mooie Kerst gehad omdat ik via ploeggenoten was uitgenodigd bij mensen die ik nog nooit had gezien.”
WELKE CULTUURVERSCHILLEN VALLEN JE OP?
“Nederlanders zijn vaak zwaar op de hand, maar Australiërs nemen het leven wat minder serieus. Ze zijn ook veel positiever tegenover sporters. Toen Tom Dumoulin zo goed reed in de Giro, dachten heel veel Nederlanders: ‘die zal toch wel niet winnen’. Australiërs doen dat niet. Erg verfrissend. Nederlanders zijn ook erg goed in roddelen, maar Australiërs accepteren gewoon iemands eigenaardigheden. ‘Dat is Annemiek’, zeggen ze dan. Een verademing, ik was er echt klaar mee. Je kunt daardoor veel meer jezelf zijn. Het is grappig dat ik me nu pas bewust word van deze verschillen.”
BEN JE AL EEN BEETJE INGEBURGERD IN DE AUSTRALISCHE WIELERTAAL?
“Ploeggenoten wilden me bij elke wedstrijd een nieuw woord leren. Bij de verkenning van de Ronde van Vlaanderen was dat bijvoorbeeld hot mix, een uitdrukking voor een stuk wegdek met splinternieuw asfalt omdat er gekoerst wordt. De leukste uitdrukking is shammy sniffer, al is het geloof ik geen echt Australisch woord. Shammy is de zeem in de wielerbroek en shammy sniffers zijn de extreme fans die je bij elke koers ziet. Ze zijn zelfs zo fanatiek dat ze graag aan de zeem zouden willen ruiken nadat hun favoriete renner ermee gekoerst heeft. Dit is uiteraard figuurlijk bedoeld, maar ik moest er onwijs om lachen.”
“Ploeggenoten wilden me bij elke wedstrijd een nieuw woord leren."
ZOU JE IN AUSTRALIË KUNNEN WONEN?
“Ik voel me hier zeer prettig, maar Australië is natuurlijk erg ver weg. Verhuizen betekent dat je ook afscheid moet nemen van familieleden en vrienden. Op dit moment niet dus.”
WAT IS JE MOOISTE REIS DOWN UNDER?
“Mijn fietsreis naar Nieuw-Zeeland. Ik heb een grote zadeltas gekocht en met alleen een broek, shirt, telefoon en telefoonoplader ben ik er in mijn eentje op uitgetrokken. Overnachten deed ik via Airbnb of in hostels. Zo kom je ook de leukste mensen tegen. Na drie dagen tegenwind was ik er even klaar mee en ben ik gaan liften. Ik heb tijdens deze ‘rustdag’ opgetrokken met een fotograaf. En ik ben ook een week lang gaan downhillen met een groep. Dan kom je in een heel andere scene terecht: mannen met lange baarden en van die typische broeken.”
WAT STAAT ER NOG OP JOUW BUCKETLIST?
“De mooiste dingen heb ik al gehad. Ik zou wel graag nog een keer van Broome naar Darwin door de outback willen reizen. Ik ga na dit seizoen weer in Australië reizen, maar in november begint daar het regenseizoen. Ik moet nog iets anders bedenken, maar plan mijn vakantie eigenlijk liever niet vooruit. Ik zie wel waar ik uitkom.”
AFGELOPEN WINTER NAM JE DEEL AAN DE CROCODILE TROPHY. HOE AVONTUURLIJK WAS DAT?
“We gingen helemaal back to basic: Buiten douchen en in een tentje slapen. Tijdens de race ben ik ook verdwaald. Ik heb een uur gefietst zonder iemand tegen te komen. Ik had geen bereik met mijn smartphone en op een gegeven moment zat ik zelfs zonder eten en drinken. Toen ben ik mezelf wel een paar keer tegen gekomen. Uiteindelijk zag ik gelukkig weer een boerderij. De behulpzame bewoner heeft me met zijn pick-up naar de finish gebracht.”
Tekst: Paul Verstappen
Beeld: Regina Stanger
