Het is misschien wel één van de meest vertoonde beelden van de vorige Paralympische Spelen. Daniel Abraham Gebru reed op koers voor brons, toen net voor de finish de twee coureurs voor hem tegen de grond sloegen. Hij stuurde er in zijn Nederlandse outfit omheen en reed naar goud in de wegwedstrijd. Het was een knotsgekke ontknoping die paste bij het bijzondere traject dat hij doorlopen had om deel te mogen nemen aan het evenement. Vijf jaar later is de voorbereiding juist perfect geweest en is de focus geheel op Tokyo gericht.
"Ik ben er nu zoveel meer klaar voor.”
Zijn verhaal is minimaal een boek of een verfilming waard. Als vluchteling uit Eritrea vond Gebru onderdak in Nederland. Hij ging fietsen bij het Marco Polo Cycling Team, waar hij erop gewezen werd dat hij – vanwege het leven met een onderontwikkeld been – ook in de paralympische sport mocht uitkomen. Sinds die tijd reed hij de ene week in het clubcompetitiepeloton of in het continentale circuit en de volgende week in paralympische wedstrijden. Stond hij dan weer met het rood-wit-blauw als tijdritkampioen elite-zonder-contract en dan weer met de regenboogtrui op een WK para-cycling op een ereschavot. Omdat hij geen Nederlands paspoort had, was het lang onzeker of de goedlachse Gebru wel op de Paralympische Spelen mocht uitkomen. Relatief laat hoorde hij dat hij mocht afreizen en dat met het hierboven geschetste resultaat tot gevolg. Na het goud volgde ook de toekenning van een Nederlands paspoort en een felicitatie door de koning.
Vaste waarde
Het maakt het nu allemaal zoveel eenvoudiger voor hem om toe te leven naar Tokyo 2020. De afgelopen jaren toonde hij in de C5-klasse – waarin sporters met de lichtste handicap uitkomen op een gewone racefiets – een vaste waarde te zijn in de strijd om de medailles en de titels. Sinds dit jaar koos hij voor een specifieke eigen voorbereiding en bedankte hij voor een nieuw contract bij het BEAT Cycling Team. ‘’Ik heb daartoe besloten om meer mijn eigen programma te kunnen volgen, al vielen veel van de voorziene wedstrijden weg als gevolg van corona. Ik heb nu bijvoorbeeld richting Tokyo twee keer een hoogtestage kunnen inlassen. Het afgelopen WK gaf me vertrouwen. Ik won goud op de tijdrit en daarmee heb ik het eigenlijk gewoon goed gedaan. Ik was tevreden. Ik kom straks in Tokyo uit op de wegwedstrijd en de tijdrit en ook op de individuele achtervolging. Door mijn eigen plan te trekken, kon ik met mijn trainer en met de bondscoach een route richting de Spelen uitstippelen en was ik ook vrij om de materiaalkeuzes te maken die ik wenste. Op dit niveau wordt de strijd om een positie soms op een halve seconde beslist, dan is het goed om het helemaal te kunnen doen zoals je zelf wenst. Zoals ik al aangaf is het programma anders gelopen dan gepland en gewenst, maar dat geldt voor iedereen. Baanwedstrijden hadden we sinds begin 2020 helemaal niet meer. Maar ik heb goede trainingen kunnen doen en met de KNWU hebben we wel een aantal tests gedaan waaruit bleek dat ik er klaar voor ben. ‘’
Wedstrijd blijft wedstrijd
Het zou in zijn nog niet geschreven boek in het hoofdstuk Tokyo passen om daar soeverein naar een mooie prestatie te rijden. ‘Eigenlijk moet ik gewoon doen zoals in de afgelopen jaren op kampioenschappen en in wereldbekers. De Paralympische Spelen zijn groots, maar een wedstrijd blijft een wedstrijd. Winnen en verliezen het ligt soms dicht bij elkaar. Ik ga gewoon mijn uiterste best doen. Van de vorige keer heb ik wel geleerd dat je er zo in moet staan. Ik baalde enorm dat ik met een klein verschil op de nummer drie als vierde eindigde op de tijdrit. In de wegwedstrijd wilde ik dat rechtzetten en brons voelde als een beloning daarvoor. Tot die mannen voor mij vielen en ik goud won. Dat is geluk hebben, maar je moet wel in de positie zitten om daarvan te kunnen profiteren.” Hij heeft er ook mooie herinneringen aan. ‘’Ook door de omstandigheden van de wedstrijd heb ik toen veel bekendheid gekregen. Goud heeft mijn wereld veranderd. Ik ontmoette de koning bij de huldiging van de sporters, ik werd genaturaliseerd. En het heeft me veel respect opgeleverd, dat vind ik ook fijn. Het was de gedroomde afsluiting van een zo onzekere periode. Waarin ik hard trainde voor Rio, maar lang niet wist of ik er naar toe mocht. Nu kan ik me zo veel beter focussen op dit belangrijke evenement. Ik weet nu al vijf jaar dat ik hier wil presteren. In de tijdrit en op de achtervolging heb ik het zelf in de hand, daar moet ik gewoon alles uit mezelf halen. In de wegwedstrijd komt er soms ook wat geluk bij kijken. Daar weet ik alles van.”
