Elise Uijen vond het al mooi om een keer met de nationale selectie naar een kampioenschap te mogen, verraste zichzelf al positief door naast de wegwedstrijd ook de tijdrit te mogen rijden en verliet Bretagne met een heuse Europese kampioenstrui om de schouders. “Het was een droom om in oranje te mogen rijden. Maar toen mocht ik dat shirt ook nog omruilen voor het tricot van Europees kampioene. Beter wordt het niet.”
"Je kunt alleen maar zo hard mogelijk rijden"
Onbevangen en enthousiast, zo kun je Elise Uijen omschrijven. En supergetalenteerd is de 17-jarige VWO-scholiere natuurlijk ook. Vorig jaar won ze bij de nieuwelingen-meisjes de nationale titel in het tijdrijden, nadat ze bij de jeugd ook al een succesvol renster was gebleken. Het tijdrijden is iets wat ze heel graag doet. “Ik ben graag bezig op de tijdritfiets. Ik vind het zo’n mooie discipline omdat het zo eerlijk is. Ook ben ik graag bezig met het technische erachter en mijn materiaal.”
Dat ze graag en veel bezig is met haar tijdritfiets bleek in Plouay waar eerstejaars juniore Elise Uijen als achtste van start ging op de tijdrit voor junior-vrouwen en waar niemand meer aan haar tijd kwam. “We hadden dit jaar nog geen wedstrijd gereden door het coronavirus. Bondscoach Loes Gunnewijk – die kende ik voor dit jaar alleen van de TV – had ons geïnformeerd over een testevent op Sloten. Hier zou je een tijdrit rijden over 20 kilometer. Op basis daarvan werd ik geselecteerd voor Plouay. Het was voor mij een droom die uitkwam dat ik een keer mee mocht naar een kampioenschap en dus in oranje mocht rijden. Maar toen mocht ik dat shirt ook nog omruilen voor het tricot van Europees kampioene. Beter wordt het niet.”
Ze reed in Plouay een strakke tijdrit, dat had ze wel in de gaten, maar waar het haar brengen zou? Ze had geen idee. “Je kunt alleen maar zo hard mogelijk rijden. Ik had juniorencoach Peter Zijerveld achter me rijden en toen het startsignaal ging, toen ben ik volle bak naar de finish gereden. Ik had op dat moment de snelste tijd en dat vond ik al mooi. Na dit jaar had toch niemand een idee van de internationale krachtsverhoudingen? Ik ben me daarna gaan omkleden en toen ik daarmee klaar was, toen was ik al zo’n beetje Europees kampioene. Heel onwerkelijk allemaal. Als je al blij bent dat je een EK kunt rijden en je wordt dan gehuldigd als winnares, dat had ik niet kunnen voorspellen…”
"Die trui had ik al binnen, dus mijn EK was al geslaagd"
Ze werd vervolgens negende in de wegwedstrijd op vrijdag en verliet zeer tevreden haar eerste internationale toernooi voor de bond ooit. “Ik ging die wedstrijd onbevangen in. Die trui had ik al binnen, dus mijn EK was al geslaagd. In de wedstrijd kon ik goed van voren mee en in de sprint werd het een negende plaats. Daar kon ik goed mee leven.” Het zijn indrukken die ze mee neemt de komende seizoenen in. Samen met de andere Nederlandse geselecteerden naar de wedstrijd toeleven, met een tactisch plan de koers in, samen anticiperen op de koers en vervolgens de nabespreking. Uijen in oranje, een droom die een succesverhaal werd. “Met een groep meiden die je nog niet zo vaak gezien hebt, maak je er samen het beste van. Ik denk dat we het goed gedaan hebben. Mooi dat ik hier als eerstejaars kan winnen. De afgelopen jaren hebben de Nederlandse junioren dit ook al bewezen en nu kan ik die traditie voortzetten. Kun je toch zien dat de Nederlandse rensters iets voorstellen internationaal” constateert ze lachend. Ze won ook al direct in haar kampioenstrui in de Watersley Ladies Challenge, een driedaagse in eigen land die begon met een rit tegen de klok. Verder staan het Nederlands Kampioenschap tijdrijden in Chaam en de Omloop van Noord-West Overijssel op het programma. “Ik ben blij dat ik nog een beperkt programma kan rijden, anders duurde het wel heel lang tussen mijn wedstrijden bij de nieuweling-meisjes en het tweede jaar bij de junior-vrouwen. Het zou mooi zijn als ik nog een paar mooie resultaten kan neerzetten, maar deze trui is binnen en daarmee is het seizoen sowieso geslaagd.”
