Ze zag zichzelf helemaal niet als favoriete voor de titel toen ze eind september begon aan haar tijdrit op het wereldkampioenschap wegwielrennen in Innsbruck. Maar op de Oostenrijkse wegen bleek geen enkele junior-vrouw sneller en dus mocht ze na afloop de regenboogtrui aantrekken. Daarna kon ze helaas maar één keer genieten van het rijden in dit iconische tricot. Maar nu wacht de realiteit van de overstap naar het peloton der elite/beloften-vrouwen. “Ik moet nog een flinke stap zetten naar de top in die categorie”, aldus Rozemarijn Ammerlaan.
Ze wijt het vooral aan het gebrek aan internationale competitie dat die wereldtitel voor haar als een volslagen verrassing kwam. "Op het Europees Kampioenschap was ik achtste en ik had vooraf wel getekend voor een soortgelijke klassering. Dat er dan goud uit rolt, is een uitkomst waar ik alleen maar van had kunnen dromen. Dit parcours lag me wel beter dan dat van het EK waar je afwisselend klom, afdaalde en met vals plat af te rekenen kreeg. Maar behalve het EK hadden we weinig (vooral lange) tijdritten gereden. Ik won wel de tijdrit in de Watersley Challenge in de aanloop naar het WK, maar die was korter en daar was niet alle concurrentie er. Je weet in deze categorie eigenlijk nooit zo goed wie je gaat tegen komen op een wereldkampioenschap en hoe die meiden op dat parcours uit de voeten kunnen.”
Ze genoot vooral na van de trui in het hotel, waar ze natuurlijk de complimenten kreeg van tal van toppers uit het Nederlandse kamp, zoals Annemiek van Vleuten en Tom Dumoulin. “Dat was gewoon heel leuk. En natuurlijk heb ik heel veel felicitaties gehad van vrienden, familie en bekenden. Op school – de TU in Delft – werd nog kort aandacht aan besteed, maar toen vond ik het eigenlijk ook wel goed hoor. Een huldiging in de gemeente heb ik niet gehad, ik had mijn moeder gezegd dat ik dat liever niet wilde. Ik vind het ongemakkelijk om dan zo in de schijnwerpers te staan.” Veel leuker vond ze het om in die regenboogtrui aan het vertrek te komen in de Chrono des Nations twee weken later. “Mijn team, APB, had geregeld dat ik een snelpak in de regenboogkleuren had en daarin heb ik gewonnen. Niet dat er een topveld aan de start stond, maar het was toch wel heel leuk om een keer als wereldkampioene te rijden en te winnen. Dat was mijn enige kans.”
"Ik vind het ongemakkelijk om dan zo in de schijnwerpers te staan”
Ammerlaan vindt uiteraard die wereldtitel het hoogtepunt uit haar seizoen. “Verder was ik heel blij met de Nederlandse titel tijdrijden in Bergen op Zoom. En heb ik genoten van het ploegenspel gedurende het seizoen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik vooral als tijdrijdster mijn zeges behaal. Het tactische spel beheers ik niet zo. Maar afgelopen jaar reed ik bij APB in een ploeg waar we onze overmacht vaak wel heel goed konden uitbuiten. Het was heel bijzonder om met het team in de Omloop van Borsele zo de eindzege voor Britt Knaven veilig te stellen. En zelf won ik zowaar een wegwedstrijd in Berg en Terblijt. Ik zie mezelf vooral als tijdritspecialiste, maar ik houd ook wel van klimmen, maar dan moet het wel lang oplopen. Te steil kan ik niet aan. Dat zag je ook in de wegwedstrijd in Innsbruck, waar ik lang mee kon, maar niet meer toen de prijzen verdeeld werden. Ik denk dat je met gerichte training op dergelijke parcoursen wel verder kan komen, de meiden die daar domineerden kunnen altijd trainen in de bergen."
Ze is realistisch genoeg om te weten dat de absolute hoofdprijzen in haar nieuwe categorie (als ze als belofte tussen de elite-vrouwen rijdt) niet direct in het verschiet liggen. “Ik hoor van iedereen dat de kloof tussen de junior-vrouwen en de elite-vrouwen enorm groot is. Het wordt een kwestie van hard trainen. Ik zal eerst moeten proberen mijn persoonlijke procesdoelen te halen en dan zien wat er voor me in zit in de koersen. We rijden met ons team APB ook de clubcompetitie van de KNWU. Het zou mooi zijn als we daar eens voor de winst kunnen rijden, maar in de wedstrijden met de wereldtop bij de elite-vrouwen zal dat niet voor de eerste jaren zijn. Toen ik zag met welke gemiddelde snelheid Annemiek van Vleuten wereldkampioene werd, wist ik dat mij nog wat te doen staat, wil ik ooit dat niveau evenaren.”
In de winter ligt de focus ook even op haar studie werktuigbouwkunde. “Ik verdeel mijn tijd nu inderdaad tussen studie en trainen. Het is mijn doel om het eerste jaar binnen de gestelde tijd te halen. In principe duurt die opleiding in totaal drie jaar, maar als het goed gaat met fietsen, kunnen dat er ook vier of vijf worden, wat mij betreft. Ik heb wel echt als doel gesteld om de top te bereiken in het wielrennen Maar in het begin ligt de nadruk op leren en sterker worden. En een mooi tussendoel is toch om bijvoorbeeld in internationale etappekoersen als de Tour d’Ardeche en de Thuringen Rundfahrt voor een goed jongerenklassement te gaan. Daar strijd je toch tegen leeftijdsgenoten.”
"Ik wil de top bereiken in het wielrennen"
Er kwam geen UCI Women’s Tour-team op haar weg, maar misschien ook wel omdat ze al vroegtijdig aangaf bij APB te blijven, waar men een beloftenploeg onder leiding van Heidi van de Vijver uit de grond stampte. “Ik verwacht van Heidi van de Vijver veel te kunnen leren, ze is een ervaren ploegleidster en oud-renster. Ik denk dat zij een belangrijke bijdrage kan leveren aan onze opleiding. Verder vind ik het prettig dat we vooral met leeftijdsgenoten zijn in het APB Team. Op die manier kun je toch je ervaringen delen in deze nieuwe categorie. Ben je de enige van je leeftijd, dan voel je jezelf dan toch eerder wat verloren. Ik heb veel zin in het nieuwe wegseizoen.”
