In de loop van het seizoen 2022 zet Chantal Blaak een punt achter haar wielerloopbaan. Als winnares van een dikke bandenrace in 2000 had de Zuid-Hollandse nooit kunnen vermoeden dat ze bij de vrouwelijke wielerprofs wereldkampioene op de weg zou worden en wedstrijden als de Amstel Gold Race, de Omloop Het Nieuwsblad en de Ronde van Vlaanderen op haar naam zou schrijven. Ze kwam namelijk helemaal niet uit een wielernest. “Maar de sport en ik bleken een enorm goede match te zijn. Het heeft zo moeten zijn.”
"De hoofdprijs was een lidmaatschap bij de vereniging voor een jaar."
Terug naar het begin
Blaak was als kind al wel een fanatiek sporter. “Ik kon met spelletjes al nooit echt tegen mijn verlies. Ik hield van sporten, van competitie. Deed overal aan mee, was overal voor in. Ik zwom, ik zat op judo en ik zei altijd ja als mensen me vroegen kennis te maken met een nieuwe sport. Toen er een dikke bandenrace plaats vond in Zuidland, waar ik opgroeide, twijfelde ik dan ook geen moment om mee te doen met mijn gewone fiets. Ook in Spijkenisse was ik van de partij en later won ik een soort finale op het clubparcours van PRC Delta. De hoofdprijs was een lidmaatschap bij deze vereniging voor een jaar. Een goede manier om iemand aan je club te binden, want anders was ik misschien gewoon weer doorgegaan in een andere sport. Ik kwam niet uit een wielerfamilie, zoals veel anderen in de sport. Mijn eerste seizoen reed ik op een leenfiets. Ik moest eerst maar eens kijken of ik het leuk vond. De duurste fietsen met de nieuwste wielen in het peloton waren nooit van mij. Daar ging het in mijn beleving ook niet om. De gezelligheid sprak me aan bij het trainen op de club en het samen reizen naar de wedstrijden. Dat speelde zeker ook een rol. Ik was ook dol op het winnen van bekertjes en andere prijzen. Het beste meisje in de wedstrijd zijn. Dat motiveerde mij. Bij de jeugd en bij de nieuwelingen-meisjes was ik bepaald geen trainingsbeest. Twee keer trainen op de club en op de fiets naar school, dat was de basis voor mijn prestaties.”
"Ik heb veel aan de sport te danken."
Kampioene op geleende fiets
Bij de junior-vrouwen veranderde dat geleidelijk aan. “Ik werd tijdritkampioene op een geleende fiets en toen kwam bondscoach Johan Lammerts op me af. Ik was opgenomen in zijn selectie en mocht het EK en WK op de weg rijden. In die periode kreeg ik in de gaten dat het allemaal niet vanzelf ging. Er kwamen trainingskampen en je moest er meer uren insteken. En dat was prima. Ik ben als kind nooit gepusht om elke week te presteren, vond gewoon de sport leuk en de resultaten kwamen min of meer vanzelf. Nu kwam de motivatie om meer te doen ook uit mezelf. Ik denk dat ik het daarom ook zo lang vol heb gehouden in de sport. Toen er gevraagd werd om te presteren, werd ik ook best fanatiek. Ik was vroeger altijd in voor leuke activiteiten, zei altijd ja tegen een feestje maar nu veranderde ik toch kleine dingen in mijn leven. Alles kwam in een professionelere setting. Ik had het geluk dat ik direct door kon stromen naar de wielerploeg van Leontien van Moorsel, waar ik een mooi programma kreeg en goed begeleid werd. Wel kwam er toen een einde aan mijn periode bij PRC Delta, want ik werd, met alle anderen in de ploeg, lid van Ahoy.”
Rijk palmares
De wielerloopbaan van Blaak kwam in een stroomversnelling en leidde tot een carrière met een rijk palmares. Eerst onder de hoede van Leontien van Moorsel en Michael Zijlaard, daarna in de internationale teams van Specialized-Lululemon, Boels-Dolmans en nu SD Worx. De inmiddels 31-jarige Blaak won de Boels Ladies Tour, de Omloop Het Nieuwsblad, de Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem, de Ronde van Drenthe en de Amstel Gold Race. Werd twee keer Nederlands kampioene en behaalde in 2017 in het Noorse Bergen ook nog eens de wereldtitel.
“Van de groep waarmee ik bij de jeugd en in de jongeren categorieën fietste, zijn eigenlijk vooral Anna van der Breggen en Lucinda Brand overgebleven. Veel anderen zijn op een gegeven moment gestopt. Niet eens altijd omdat ze het talent niet hadden, maar omdat ze op een gegeven moment andere dingen leuker of belangrijker vonden om te doen. Ik denk dat mijn onbevangenheid van die eerste jaren eraan heeft bijgedragen dat ik de sport nog zo leuk vindt en het ook goed vol ben blijven houden. Ik heb er veel voor moeten doen en laten, maar de sport heeft me ook heel veel gebracht. Het heeft gewoon zo moeten zijn, dat ik toevallig op een racefiets ben gezet. Het bleek een goede match, terwijl ik anders wel was blijven zwemmen. Maar ik ben er blij mee, want ik heb veel aan de sport te danken."
"Nu heb ik stiekem ook Parijs-Roubaix nog wel op mijn lijstje staan."
Dromen van De Hel
Haar palmares is vrij compleet te noemen. De doorzetter met de grote motor won vroeger in sprints, maar tegenwoordig steeds vaker met een lange solo.
“Het winnen van de Ronde van Vlaanderen was een droom voor me vorig jaar en nu heb ik stiekem ook Parijs-Roubaix nog wel op mijn lijstje staan. We hebben het parcours verkend vorig jaar, maar uiteindelijk ging de wedstrijd niet door. Dit en volgend jaar zijn er nieuwe kansen in deze wedstrijd. Maar ook als ik de komende twee jaar geen grote zege meer boek, is mijn loopbaan al geslaagd en mijn wielerdroom uitgekomen. Met dank ook aan de club waar het begon, PRC Delta. Je ziet jonge rensters tegenwoordig nog wel eens heel vroeg overstappen naar een andere club. Ik ben dankbaar voor de tijd die de mensen van mijn oude club aan mij besteed hebben in die beginfase. Een fase waarin ik van niets wist en voor het feit dat we veilig op een mooi clubparcours konden trainen en zoveel plezier hebben beleefd. Ik ga geen namen van steunpilaren uit die tijd noemen. Dan ben ik te bang dat ik iemand vergeet. Er hebben veel mensen bijgedragen aan de basis waarop ik een succesvolle loopbaan heb kunnen bouwen.”
Tekst: Roy Schriemer
Fotocredits © Getty Images, Dan Rolandus en Sportfoto.nl
