In 2002 won Mart Louwers in dienst van het opleidingsteam van Rabobank Olympia’s Tour. Maar waar dat voor anderen het startpunt was van een succesvolle of soms ook korte loopbaan als fulltime prof, duurde de carrière op de fiets niet lang meer voor de Gelderse coureur. Hij maakte al snel werk van zijn opleiding en zette het adviesbureau Gzicht op. Hij koos voor werk en gezin, maar juist daar vond hij later ook de inspiratie om weer op de fiets te stappen. Met goede doelen als een extra stimulans.
‘’Maar het is ook gewoon lekker om een rondje met de jongens van mijn fietsgroep te maken. Ik had het gemist’’
Het zal amateursporters met een baan en een gezin niet gek in de oren klinken, dat het niet altijd gemakkelijk valt om het wielrennen als vanouds bij te houden. Dat vraagt discipline en het bewust vrijmaken van tijd voor je sport. Dat gold ook voor Mart Louwers. ‘’Ik ben 1,5 jaar na mijn zege in Olympia’s Tour definitief gestopt met wielrennen op niveau, maar ik was ondertussen ook al best druk met mijn studie. Snel na het afronden van mijn opleiding ben ik als ondernemer begonnen. Voor ik het wist, zat ik eigenlijk nog maar zelden op de fiets. Zeker toen we kinderen kregen. Ons eerste zoontje werd na 24 weken zwangerschap al geboren, dat was een stressvolle periode met gezin en werk. Mijn hoofd stond toen gewoon niet naar het wielrennen.’’
‘’In de periode kort nadat ik stopte, was ik al blij als ik duizend kilometer in een jaar haalde. Afgelopen drie jaar tikte ik de 8.000 kilometer per jaar weer aan.’’
Fietsen gemist
‘’Toch merkte ik al snel dat alle spanning en stress me ook in het lijf geschoten waren toen ik voorzichtig weer eens begon met fietsen. Ik was de sport echt ontwend. En dan te bedenken dat ik begon met een half uurtje op de Tacx bijvoorbeeld op een laag wattage. Man, dan kon ik de volgende dag al niet meer uit mijn bed komen. Ik moest het van ver halen, maar dat het zo moeizaam ging, was alleen maar motivatie te meer om mijn lijf weer wat meer in beweging te krijgen en te houden. Na een tijdje haakte ik al met regelmaat aan bij een groep wielrenners uit Apeldoorn, met wie we regelmatig een rondje gaan doen. Daar trof ik ook mijn oud-ploeggenoot van Rabobank Peter Möhlmann weer. In de periode kort nadat ik stopte, was ik al blij als ik duizend kilometer in een jaar haalde. Afgelopen drie jaar tikte ik de 8.000 kilometer per jaar weer aan. Dit jaar zelfs al 12.500 kilometer. Mijn doel werd ook echt om te verbeteren en ik kreeg weer het niveau waarop de anderen me er niet snel afreden. Mijn manco is een beetje dat ik altijd mee wil met de snelste van de groep. Rijden we dan 28 kilometer per uur dan vind ik dat prima. Maar rijden er een paar junioren mee, die echt aan het trainen zijn voor hun klassiekers, dan wil ik ook mee in dat tempo. Het geeft dan al voldoening als je er niet afgereden wordt. Maar koffiedrinken na afloop hoort er tegenwoordig ook nadrukkelijk bij. Het is ook een sociale bezigheid. Al snel wist ik dat ik het gemist had, dat samen fietsen en je lichaam uitdagen. Heel veel mensen zegt de naam van Mart Louwers of het winnen van Olympia’s Tour weinig, je moet al wat dieper in de sport hebben gezeten, wil het een belletje doen rinkelen. Dat gebeurt wel met enige regelmaat en dat is leuk. Mensen vinden het wel interessant, zoals mijn kinderen al die bekers leuk vinden om te zien die ik bewaard heb.’’
"Het is me bijna gelukt om drie keer de Mont Ventoux op te rijden binnen de door mij vooraf gestelde tijd en dat gaf voldoening"
Betrokken bij het goede doel
‘’Toen ik bij het opleidingsteam van Rabobank reed, bestond Strava nog niet. Je reed nog op je hartslagmeter en je kilometerteller en soms nam je die niet mee en reed je puur op gevoel. De powermeters kwamen in die tijd wel op, maar dat was voor ons team niet aan de orde. Ik vind Strava toch een leuke toevoeging, het kan soms motiveren om nog net even wat langer te gaan fietsen. Ik moet zeggen dat ik prachtig woon op de Veluwe. Je kunt de vlakte en de dijken opzoeken richting Zwolle, de heuvels rond de Posbank zijn nooit ver weg en je kunt lekker het bos in. Zoveel variatie als je hier hebt, vind je nergens. Die afwisseling zoek ik op meerdere vlakken als ik ga fietsen. Soms ga ik alleen, soms met een groep, het is allebei fijn om te doen. Ik heb dit jaar veel getraind om voor Tour de ALS de Mont Ventoux te beklimmen. Het was voor ons bedrijf de tweede keer dat we voor het goede doel fietsen. In 2019 was het Ronald McDonald Huis de ontvanger van een door ons bijeen gebracht geldbedrag, dat uit betrokkenheid vanwege de vroege geboorte van onze zoon. Met wie het gelukkig goed is afgelopen. ALS was een ziekte die ook impact had op collega’s op het werk. Toen ben ik dus ook veel alleen gaan trainen, blokjes afwerken om beter te worden. Het is me bijna gelukt om drie keer de Mont Ventoux op te rijden binnen de door mij vooraf gestelde tijd en dat gaf voldoening. Daarna merkte ik wel dat het weer lastiger was om gedisciplineerd de fiets te pakken.’’
"Een doel hebben motiveert dus wel extra. Maar in ons bedrijf hebben we er wel een gewoonte van gemaakt om meer te gaan fietsen en bewegen, iedereen op zijn eigen niveau, maar ondertussen doen van de 25 werknemers er wel achttien meegegaan naar de Mont Ventoux. En ik ben van mening dat je werk altijd binnen veertig uur per week af moet kunnen zijn, anders heb je het verkeerd georganiseerd. Zodat er tijd over blijft voor gezin en sport. Dat fietsen geeft ook weer een betere gezondheid en een bepaalde frisheid in je hoofd. Dat komt het werk weer ten goede. En door het fietsen en dat mensen ervan horen, krijg ik ook vaker de vraag mee te denken over vitaliteitsoplossingen. Al met al wil ik niet graag terug naar de tijd toen ik niet meer fietste, de afgelopen jaren hebben me geleerd dat ik het fietsen nodig heb.’’
