Chantal Blaak beleefde op 23 september 2017 de sportieve hoogtijdag van haar leven. De Zuid-Hollandse soleerde in het Noorse Bergen naar de wereldtitel op de weg bij de vrouwen. Daarmee rondde ze een sterk optreden van het oranje collectief af. Het duurde even voordat het besef er was dat ze een jaar lang met de regenboogtrui om de schouders mocht rijden. Maar nu weet ze: “Met het winnen van de wereldtitel is mijn loopbaan nu al geslaagd.”
“Toen ik op de dag van het WK wakker werd, voelde ik me gemotiveerd om er een harde koers van te maken met het team, maar ik had niet gedacht dat ik het af kon maken. In mijn achterhoofd wist ik wel dat de vorm uitstekend was en dat ik kans maakte, toch startte ik niet met het idee dat ík die trui moest winnen. Je start voor je land en we wilden als Nederland de wereldtitel behalen.
Halverwege de wedstrijd viel ik plotseling. Iemand keek om en daardoor raakten een paar wielen elkaar. Ik kon niet anders dan vallen. Ik was wel een beetje in paniek. Ik dacht dat het te lang duurde en dat het voorbij was. Maar ik riep mezelf tot de orde: het team had me nodig. Ik heb alles gegeven om terug te komen. Toen riep ik dat we door konden gaan met de plannen. Misschien bleef ik wel zo kalm omdat de druk niet per se op mijn schouders rustte. Ik was niet zo gestrest als ik was geweest wanneer ik alleen maar met winnen bezig was. Eigenlijk deed ik alles goed daar, maar viel ook alles op zijn plek. Alles wat ik geleerd heb in al die jaren op de fiets, heb ik die dag positief aangewend. Met de titel als beloning.
Eigenlijk deed ik alles goed daar, maar viel ook alles op zijn plek.
Toen ik tijdens de wedstrijd in de aanval was met Hannah Barnes en Audrey Cordon en er van achteruit een groep met Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten aan kwam sluiten, had ik er vrede mee. Ik wist namelijk niet of ik Barnes kon verslaan in de sprint. Maar even later kwam er een nieuwe kans. Ik was alleen nu, er werd even getwijfeld en ik sloeg een mooie kloof. Toen ben ik er ook vol voor gegaan.
We hadden in de ogen van velen drie echte kopvrouwen met Van Vleuten, Van der Breggen en Vos, maar iedereen in het team kon en mocht winnen. Soms is het wel eens lastig om als toprenster een Nederlands paspoort te hebben, bijvoorbeeld als je gepasseerd wordt voor de Olympische Spelen vanwege de concurrentie. Maar zonder dat paspoort was ik geen wereldkampioene geworden. Ik had een sterk collectief achter me.
Aan het begin van seizoen 2017 dacht ik nog: ‘Mijn loopbaan is niet compleet zonder kampioenstrui’. En dan haal ik twee titels in één jaar tijd. (lachend) Beetje zonde eigenlijk. Die rood-wit-blauwe trui waar ik zo trots op ben, heb ik niet lang gedragen. Maar natuurlijk verruilde ik deze graag voor de regenboogtrui.
Het duurde even voordat ik kon beseffen dat ik wereldkampioene was geworden. Het heeft natuurlijk ook een enorme impact, voor mezelf en voor de buitenwereld. Met het winnen van rood-wit-blauw was mijn seizoen geslaagd, met het winnen van de wereldtitel is mijn loopbaan geslaagd. Toen ik net gewonnen had, was het besef eigenlijk nog niet helemaal ingedaald. Maar ondertussen voelt het al enigszins normaal om die regenboogtrui te dragen.
In de wedstrijden wordt er wel meer naar me gekeken. Je springt er simpelweg meer uit in die trui. En het brengt voor aanvang van de wedstrijden wel wat meer plichtplegingen met zich mee. Maar ik laat het over me heen komen.“
“Voor mijn gevoel is er aan mijn plek in het team van Boels-Dolmans helemaal niets veranderd. Ik heb in Lizzie Deignan (Richmond 2015) en Amalie Dideriksen (Doha 2016) twee goede voorbeelden gehad van hoe je als wereldkampioene niet naast je schoenen gaat lopen, maar gewoon je werk doet. Eigenlijk verandert er niets. Ik zal nog steeds hard werken voor het team als de situatie daarom vraagt en ook nog altijd mijn eigen kansen pakken. Ik eis nu niet opeens een andere plek in het team op.
Ik hoop op het Nederlands kampioenschap weer goed voor de dag te komen en in het naseizoen is het wereldkampioenschap ploegentijdrit een groot doel. Vorig jaar raakten we de titel kwijt aan Sunweb. We zijn er dus op gebrand om het goud te heroveren.”
