De allereerste editie van het Europees kampioenschap strandrace was een prooi voor Jasper Ockeloen. Op het zand van Scheveningen pakte hij in de laatste maand van 2016 de gouden medaille en bijbehorende wit/blauwe tricot. “Ik was de hele wedstrijd maar met één ding bezig: winnen.”
“Ik werd die zondagochtend van het Europees kampioenschap strandrace wakker en voelde mij zenuwachtig. Ik kon dat seizoen nog niet zo vaak mijn handen in de lucht steken, mijn voornaamste concurrenten Ronan van Zandbeek en Ramses Bekkenk hadden veel meer overwinningen uit het vuur gesleept. Maar ik had van het allereerste EK een groot doel gemaakt, dus ik had mezelf van tevoren voorgehouden dat het alles of niets zou worden.
Aan de voorbereiding ligt het niet
Ik heb het parcours een week van tevoren driemaal verkend, twee keer op de maandag en vrijdag nog een keer. Ik wilde kijken of de uitgestippelde route mij zou liggen. En wanneer de elementen van de natuur zo’n grote rol spelen op het parcours, is het van belang om rond hetzelfde tijdstip als de wedstrijd op het strand te zijn.
"Ik had me tot het uiterste voorbereid, ik wilde niets aan het toeval overlaten"
Op de dag zelf zat ik samen met mijn trainer in de auto, op weg naar de start. Ik zei tegen hem: ‘ik heb maar één doel en dat is winnen’. Hij vroeg mij hoe ik van plan was om dat te doen. In mijn beleving maakte ik het meeste kans in het laatste technische stuk. Dat was een loopgedeelte, daar wilde ik wegrennen en wegblijven. ‘Dan moet je daar alles of niets spelen’, zei mijn trainer. Dus dat werd het wedstrijdplan.
Wat te verwachten?
Het was voor alle deelnemers van tevoren ook de vraag hoe serieus we dit allereerste EK moesten nemen. Wat is de status? Is het een echt internationaal deelnemersveld? En is er ook een gouden medaille aan verbonden? Niemand wist echt goed wat hij kon verwachten. Zo bleek bij de startopstelling dat er een mountainbike-ranking werd gehanteerd, waardoor enkele goede strandracers zonder MTB-punten niet vooraan mochten beginnen.
Ik stond dankzij mijn mountainbike-wedstrijden redelijk vooraan. Maar goed ook, want er werd meteen vol gas gereden. Ik merkte dat ik me goed voelde, want ik was maar met één ding bezig: winnen. Na het eerste keerpunt bij de haven formeerde zich een kopgroep van tien man. Maar na het tweede keerpunt bij Katwijk bleef ik samen met Van Zandbeek en Bekkenk over. In de laatste ronde was het tijd voor mijn wedstrijdplan, maar op het loopstuk ging Van Zandbeek voor mij lopen. Ik haalde hem echter redelijk gemakkelijk in en fietste alleen weg.
"Ik zag ineens mijn moeder met de hond in het publiek met mij meelopen, zo sloom ging ik"
In mijn hoofd was het plan perfect verlopen. Maar zo’n twee kilometer na die strook werd ik ineens met veel meer snelheid voorbij gereden door Van Zandbeek en Bekkenk. Ik heb al die tijd niet achterom gekeken, dus ik was compleet verrast! Daarna besloot ik om niets meer te doen, behalve in het wiel gaan zitten. Want of ik nou twintigste of derde werd, daarvoor was ik niet naar Scheveningen gekomen.
Plan bijstellen
Aangezien Van Zandbeek in een korte sprint rapper zou zijn, zou mijn grootste kans bij de strandopgang bij de Pier zijn. Daar ga je van het harde zand over naar het mulle zand en weer naar de harde stenen van de boulevard. Van Zandbeek en ik fietsten naast elkaar op dit steile stukje, maar we gingen zo traag dat het op het randje van blijven fietsen of lopen was. Hij moest afstappen, terwijl ik kon doortrappen.
Maar ik ging zelfs zo sloom, dat ik ineens mijn moeder met de hond in het publiek met mij mee zag lopen. ‘Kom op, doorgaan’, zei ze en ik hoorde de emotie in haar stem. Ik had moeite om geconcentreerd te blijven, maar uiteindelijk soleerde ik op de boulevard naar mijn belangrijkste overwinning van het jaar. Daarna bleek dat het een volwaardig EK was, met een officiële podiumceremonie, een gouden medaille en de wit/blauwe trui waar ik een jaar in mocht rijden.”
