We kennen ze allemaal, in het echt of via Strava, de mensen die in vergelijking met de rest van de fietsliefhebbers wekelijks wel héél veel kilometers maken. Zoals Lotte Reintjes die niet heel enthousiast was over haar eerste uren in het racezadel als kind, maar zich vele jaren later geen betere manier voor ontspanning én inspanning kan voorstellen. Ze ontdekte al snel het ultrafietsen, maar leerde ook dat ze haar grenzen moet bewaken. Fietsen moet vooral geen obsessie worden, vindt de liefhebber uit Didam.
"Eigenlijk ben ik zo middenin de natuur, welke kant ik op ook op ga"
Bij de familie Reintjes had men niet – of sterker nooit - kunnen denken dat de liefde van Lotte voor de fiets ooit weer opnieuw zou opbloeien. De voortekenen waren namelijk niet al te best. ‘’Mijn broer fietste als kind, maar ik wilde in die tijd paardrijden. Maar dat kon nog niet op die leeftijd die ik toen had. Toen een fietsje mijn broer te klein was geworden, kreeg ik deze en namen mijn vader en broer me mee op de fiets. Ik moet nogal chagrijnig op die fiets hebben gezeten en dat kan goed, want ik vond er ‘geen zak aan’. Destijds ben ik ook nog lid geweest van De Zwaluwen in Doetinchem om wat basisvaardigheden te leren op de racefiets. Maar toen ik eenmaal wel kon gaan paardrijden, wist ik niet hoe snel ik daar mee moest beginnen en de fiets af te zweren. Tot mijn vijftiende heb ik met veel plezier op een paard gereden, tot mijn paard overleed. Om toch bezig en in beweging te blijven, ging ik skeeleren. Dat liep vrij snel uit de hand, ik kocht goed materiaal en ging direct voor de lange tochten. Door een blessure – je valt namelijk best veel met skeeleren – heb ik toch weer een racefiets gekocht. Want fietsen mocht ik wel met de klachten die ik toen had en ik wilde wel bezig blijven. En toen ontdekte ik dat ik dat fietsen toch wel heel leuk vond, je komt er ook een stuk verder mee de wijde wereld in dan op skeelers. Dus toen kwam het toch nog goed tussen mij en de fiets.’’
Fietsen als verademing
Zowel voor lichaam als geest vindt ze het fietsen inmiddels een verademing. ‘’Allereerst is het goed voor je gezondheid als je fit wilt blijven. Je zit dan toch net wat lekkerder in je vel. Maar ook de vrijheid die het geeft: even het hoofd leeg maken buiten. Alleen of samen. Ik vind het namelijk ook leuk om me aan te sluiten bij communities, samen avonturen beleven en uitdagingen opzoeken.’’ Toch rijdt ze voor het merendeel alleen. ‘’Ik denk dat negentig procent van mijn ritten alleen zijn. Dat is ook het gemakkelijkst natuurlijk. Je gaat wanneer je tijd en zin hebt en hoeft met niemand rekening te houden. Maar als het mooi weer is, ga ik zeker graag ook met een groepsrit mee. Eerst leerde ik via mijn broer – die nog altijd fietst – mensen kennen, maar ook via Instagram kwam ik al in contact met anderen in mijn omgeving om mee te fietsen.'’ De regio waar ze woont, is volgens haar ‘perfect’ om te fietsen. ‘’Ik woon in Didam en kan in een brede cirkel rond mijn huis zo naar de Veluwe, verder der Achterhoek in, naar Duitsland of het Rivierengebied. Eigenlijk ben ik zo middenin de natuur, welke kant ik op ook op ga. Als ik op vakantie ga, grijp ik zeker de kans om een heel andere omgeving te ontdekken, maar ik heb eigenlijk over mijn woonplaats als uitvalsbasis ook niets te klagen.’’
"Ik vind het belangrijk bij alles dat het geen moeten wordt"
Grenzen bewaken
Ze gebruikte haar zomervakantie om voluit te fietsen, maar leerde daar vooral uit dat je ook je grenzen moet bewaken. "Ik ben vorig jaar begonnen met ultrafietsen en reed toen al de Utrecht Ultra en Badlands in Spanje. Van beide tochten werd ik alleen maar meer gedreven, maar uiteindelijk werd ik iets te enthousiast en plande drie ultra’s in drie maanden: Alps Ultracycling Adventure, Basajaun en Liège-Paris-Liège. Dat bleek iets te veel van het goede. Ik ben in de eerste wedstrijd wel gefinisht, maar had die tocht bij de andere twee ultra’s nog te nadrukkelijk in de benen. Deze zomer kies ik dan ook voor één ultra. Dan wil ik Basajaun opnieuw doen en ook uitrijden. Dat lijkt me met de kennis van afgelopen jaar meer dan genoeg. Zo blijft er ook tijd over voor ontspanning.’’
De student bewegingswetenschappen zit veel op de fiets, maar aan verplichtingen doet ze niet. ‘’Door mijn studie verschilt de tijd dat ik fiets per week erg. En ook het weer kan een rol spelen, al kan ik nu wel weer Zwiften. Het komt soms voor dat ik twee weken helemaal niet fiets, maar in de zomer rijd ik in een week soms zo twee keer tweehonderd kilometer en kom ik wel tot de twintig uur in de week. Maar belangrijk vind ik bij alles dat het geen moeten wordt. Ik ben ook wel eens zo fanatiek geweest om een trainingsschema te maken, maar dan denk ik na zes dagen ‘waar ben ik nu mee bezig’. Het moet niet obsessief fietsen worden.’’ Een wijze les van de 23-jarige, die om zich heen ziet dat het fietsen veel mensen echt wel kan grijpen, zeker in de ultrawereld. Maar gezien haar leeftijd heeft ze de tijd om de wereld te verkennen. ‘’Er zijn zoveel nieuwe ultra’s. Je hoort over tochten van anderen, wat dat betreft is dit echt een mooie community, en op Instagram bijvoorbeeld kom ik ook weer op ideeën. Maar ik geniet ook van lekker fietsen in de buurt hoor. Ik heb zowel een racefiets als een gravelbike. De racefiets gebruik ik vooral als ik even lekker snel nog op de fiets wil springen aan het einde van de dag. Dat heb je een bepaalde tijd in gedachten om van huis te zijn en weet je daar ook altijd wel een rondje bij. De gravelbike gebruik ik meestal als ik lekker een hele dag ‘de hort op’ ben, dan vergeet ik de tijd en ben ik de hele dag op pad. Dat is voor mij wat relaxter. De combinatie vind ik heerlijk.‘’ Zo is het meer dan goed gekomen tussen Lotte en ‘de fiets’.
Foto's: Tobi Bader, Carlos Mazon & The Alps Ultracycling event
