Jan-Willem van Schip was vorig jaar één van de Nederlandse sterren op het wereldkampioenschap op de baan in Apeldoorn. De prof van Roompot-Charles won toen zilver op zowel de puntenkoers als het omnium. Een jaar later voelt hij zich sterker dan ooit, maar daar mogen van hem geen conclusies aan verbonden worden. "Ik heb weer veel geleerd van de wereldbekers, maar de resultaten van vorig jaar tellen niet meer. We moeten een nieuw plan maken en zorgen dat alles klopt. Dan kan ik wéér om de medailles meedoen."
Het is alweer even geleden dat Van Schip het tegen de wereldtop op de piste opnam. De Utrechter deed mee aan de eerste wereldbekers van deze winter en kende dus geen generale repetitie meer in de afgelopen periode. "Maar dat boeit me niet echt. Ik kan mezelf in trainingen helemaal uit elkaar trekken, die wedstrijden heb het niet per se nodig. Ik moet nu gewoon vertrouwen hebben." Een jaar op de weg bij de ProContinentale formatie van Roompot heeft zijn uitwerking niet gemist.
"Ik merk dat ik harder kan trainen en beter herstel. Afzien doe ik nog steeds. Het is alleen gemakkelijker geworden nadat ik zestig dagen op de weg heb gereden. Als je daar al die dagen hebt liggen boren, dan gaat je herstelvermogen daardoor omhoog. Je wordt belastbaarder. Ik kan meer trainen en verteer dat goed. Dat is wel prettig." De combinatie met de weg vindt hij vanzelfsprekend. "Het maakt me beter. Het is niet voor niets dat ik na een vroege vlucht anderen er nog af sprint, dat is omdat ik op de baan telkens weer die sprintjes doe. Dat is geen hogere wiskunde. Ik ben er heilig van overtuigd dat je die combinatie van weg en baan nodig hebt."
“Ik heb zeven à acht kantjes evaluatie na elke wereldbeker."
Evaluatie
Hij is een leergierig renner. Alle informatie van de wereldbekers wordt uitgebreid door hem verwerkt. "Ik heb zeven à acht kantjes evaluatie na elke wereldbeker. Ik moet leren, anders word ik niet beter. Ik schrijf op wat ik zag, wat de techniek was, hoe ik de wedstrijd inging, wat de uitwerking van de voedingsplannen was en welke verzetten ik gebruikte. Dat lees ik allemaal door richting het WK. Ik zie het rijden van deze baanonderdelen als beleggen. Je kunt beleggen, maar je moet wel de kennis hebben om resultaat te zien. Dat betekent voor mij blijven schaven aan het proces en alles planmatig evalueren."
En dan is het een kwestie van doseren als hij eenmaal op de baan verschijnt. "Je moet goed zijn in vermogen leveren en goed in vermogen sparen. Je kunt niet een wielerwedstrijd alleen maar voluit gaan. Het is wel vaak in mijn voordeel als het een zware wedstrijd is, maar de koers moet dan wel voor iedereen slopend zijn. Als ik voorin in een groep als een brommer rondrijd en daarachter verdelen ze de achtervolging met tien man, dan beschik ik niet meer over de juiste papieren om te winnen.”
"Ik kan mezelf in trainingen helemaal uit elkaar trekken."
Niet langer een outsider
Het wordt dus berekenend rijden en soms volle bak als het lonend is. "Natuurlijk wil ik graag wereldkampioen worden, maar dan moet het allemaal meezitten. Ik wilde ook een wereldbeker winnen, dat lukte niet. Dat ik vorig jaar twee keer dichtbij de titel was, zegt me niet veel. Het maakt me ook niet uit op welk onderdeel ik die titel zou kunnen grijpen, de olympische status van het omnium telt op dit WK niet zwaarder dan de puntenkoers. Op het omnium was ik vorig jaar trouwens wel dichter bij de winst voor mijn gevoel. Had ik een betere temporace gereden, dan had de titel er wellicht wel ingezeten."
Op de puntenkoers was Cameron Meyer een maatje te groot. "Maar hij beseft ook dat hij niet opnieuw de rol van outsider heeft. Ze zullen eerder achter me aangaan, als ik ga, of het tempo net iets hoger houden als ik in de kopgroep zit, en me geen ruimte meer geven. Vorig jaar nam ik een ronde met een groep van vijf anderen, vier daarvan reden de koers niet uit, maar ik bleek taai. Ik zal dit jaar nog beter het moment moeten voelen om een hoge klassering te kunnen scoren."
