Nadat Sanne Fictoor (47) stopte met fietsen, wilde de inwoonster van Wijk bij Duurstede graag in de wielersport blijven. Ondertussen heeft ze daar haar plek gevonden, als verzorger/soigneur van de KNWU ondersteunde ze de Nederlandse toppers dit jaar al op de Olympische Spelen en op het EK in Belgisch Limburg. Ook op het wereldkampioenschap in Zurich is ze van de partij.
“Ondanks de soms lange dagen voel ik me een bevoorrecht mens”
Ze was 35 toen ze zelf besloot te stoppen met het rijden van wielerwedstrijden. ‘’Maar ik miste het leventje, het samen met elkaar op pad gaan. Ik heb toen in 2015 de opleiding tot sportmasseur gedaan met de bedoeling een team te vinden om voor te werken. Maar ik kwam aanvankelijk nergens binnen. Tot oud-renster Ghita Beltman me in contact bracht met Johan Lammerts, die toen bondscoach bij de vrouwen was. Johan wilde er graag een vrouw bij rond zijn selectie. Het was toen best een mannenwereld. Omdat ik wel wedstrijden had gereden – al was dat niet op het hoogste niveau – kon ik goed aansluiten bij het gevoel van rensters rond een wedstrijd. En Lammerts vond het ook prettig dat er dan een vrouw mee naar binnen kon in het huldigingstentje na afloop waar de rensters zich omkleden." Aanvankelijk combineerde ze haar dagen op de weg en in het veld– buiten de kampioenschappen waren dat ook trainingskampen en etappekoersen met de KNWU – met een kantoorbaan als organisator van congressen. Sinds dit seizoen is ze actief voor de vrouwenformatie van SD Worx. ‘’Ik heb een beetje de omgekeerde weg afgelegd. De meeste verzorgers zitten bij een team en combineren dat met hun werk voor de KNWU, ik had eerst de bond en toen kwam pas het team. Maar ik mag me nu wel fulltime soigneur noemen.”
Moet je passie zijn
De momenten dat Fictoor en haar collega’s in beeld komen, kennen we. Voor de wedstrijd nemen ze jasjes aan en geven ze de coureurs nog de laatste zaken die ze nodig hebben voor onderweg. Achteraf vieren ze de successen mee, maar zorgen ze ook dat de rensters voorzien van frisse kleding op het podium verschijnen. Maar dat is natuurlijk maar een deel van het werk. “Voor een toernooi als het WK ga ik eerst naar service course om zaken voor te bereiden, spullen klaar te zetten om mee te nemen. Voeding, bidons, maar ook koelvesten bijvoorbeeld. En doe ik boodschappen, zeker in het geval van een duur land als Zwitserland. Als we eenmaal in het hotel zijn, wordt er gemasseerd en als er wordt verkend ga ik mee om de rensters ook daar te voorzien van eten en drinken. Op de koersdag maak ik de bidons klaar en na de start ga ik naar verzorgingspunten. Dat kan na de start ergens onderweg zijn en dan naar de finish of als het niet anders kan, direct door naar de aankomst. Ik zorg dat ik op de streep sta met een finishtas met hersteldrank, water, een washandje, handdoek en de jacks. Ook zorg ik dat ik van de kopvrouw de privétas in de buurt heb, zodat deze haar telefoon direct bij de hand heeft om het heuglijke moment met de familie te delen. Na afloop ga je mee naar het podium en eventueel naar anti-doping, al doet de arts dat laatste meestal. Daarna is het een kwestie van inpakken en de bus opruimen. In een etappekoers komt daar dan nog een verplaatsing bij en het elke dag masseren. Ondanks de soms lange dagen voel ik me een bevoorrecht mens. Dit doe je niet als het niet je passie is. Het is fijn dat ik mag doen wat ik leuk vind.”
"Ik had altijd als droom om een keer de Olympische Spelen mee te maken en dat is dit jaar gelukt"
Onder de Eiffeltoren
Ze maakte al heel wat successen van heel dichtbij mee: EK- en WK-zeges, het zilver van Marianne Vos op de Spelen van Parijs, paralympische successen in Tokyo 2021. ‘’Als je al iets langer meeloopt, zie je jonge meiden helemaal opbloeien tot topper zoals in het geval van Puck Pieterse en Shirin van Anrooij bijvoorbeeld, maar veel anderen komen dan weer niet op dat niveau. Maar die blijf je soms ook volgen. Je ziet soms rensters uitgroeien tot volwaardige topsporters maar ook tot volwassen mensen. Bij een team ben je nog veel meer samen op pad, maar bij de KNWU krijg je na een bepaalde tijd ook een band met de sporters. Het is leuk om die renster weer te zien, je maakt weekenden en weken mee samen en beleeft dan ups en downs. Bij de KNWU hebben we geen touringcar maar huren we een camper. Het is iets meer improviseren. Maar ik ben heel blij met wat ik heb meegemaakt. Ik had altijd als droom om een keer de Olympische Spelen mee te maken en dat is dit jaar gelukt. Als je dan onder de Eiffeltoren op de straat staat te wachten op Marianne Vos, dan komt dat toch even binnen. En je voortbewegen door een olympisch dorp, dat maak je dan toch maar mee. Daarvoor deed ik de Paralympische Spelen van Tokyo al. Het waren door COVID andere Spelen, maar ik heb daar veel waardering gekregen voor dat team en de sporters die ook daar al die successen mogelijk maken. En ik heb genoten van al die plekken waar je komt en het gezelschap waar je je in bevindt. Het is heel bijzonder om dit nu echt mijn beroep te mogen noemen.’’
