De tweeling Mick en Tim van Dijke (21) baarde op het NK opzien door op zowel de tijdrit als de wegwedstrijd bij de beloften de eerste twee posities te bekleden. Tim als winnaar op de weg, Mick op de tijdrit. Hoog tijd dus om kennis te maken met de energieke Zeeuwen die uitkomen voor de opleidingsploeg van Team Jumbo-Visma.
"Het NK winnen smaakte extra goed na zo’n moeilijke periode"
Als Mick en Tim van Dijke hebben plaatsgenomen voor de Zoom-sessie, is op de achtergrond te zien dat hun appartement nog behoorlijk leeg is. Dat heeft een reden. De broers zijn er namelijk pas net ingetrokken. Een week eerder zijn ze verhuisd van Zeeland naar het Belgische Riemst. In het appartement naast hen wonen Gijs Leemreize en Olav Kooij van de hoofdmacht van Team Jumbo-Visma. Het is de ideale plek waar de Van Dijkes verder kunnen werken aan hun ontwikkeling. Noordelijker kunnen ze trainen op het vlakke en hun tijdrit perfectioneren, terwijl ze richting het zuiden stuiten op de Ardennen. Het leven lacht ze toe. Mick won eind juni de NK-titel tijdrijden en reed al meerdere keren met de proftak van de ploeg, Tim kende een zware periode begin dit jaar maar is helemaal terug na zijn nationale titel op de weg. Hoog tijd om ze aan het woord te laten.
Het gaat snel met jullie. Hoe hebben jullie de periode na het NK beleefd?
Tim: “Ik heb onwijs genoten van een rustig weekje. Dat was een mooi moment om het te laten bezinken.”
Mick: “Het was heel mooi. Het is ook mooi verdeeld op deze manier. We hebben allebei laten zien wat we kunnen.”
Jouw titel kwam als een verrassing, Tim. Hoe kwam dat?
Tim: “Dat heeft een specifieke reden. Aan de vooravond van het seizoen liep ik in Spanje een zware blessure op bij een valpartij. Ik heb acht weken niet kunnen fietsen. Pas eind april kon ik een volledige trainingsweek draaien. Vandaar dat het voor jullie als een verrassing komt. Ik had een zware hersenschudding en met zo’n blessure moet je heel voorzichtig zijn. Als je te vroeg begint dan ben je veel verder van huis.”
Mick: “Vooral op het moment zelf heb ik me zorgen gemaakt, want ik zag het gebeuren. Ik reed omhoog, Tim kwam naar beneden. Hij viel precies toen hij mij passeerde. Ik ben van mijn fiets gesprongen en naar hem toe gerend. Hij lag in de berm en z’n helm was in vieren gebroken. Dan weet je dat het serieus is. Ik was blij dat het bij een zware hersenschudding bleef, want het was een enorme klap, joh.”
Tim: “Ik kon nog lopen en ben naar het ziekenhuis gebracht. Ze zeiden in het ziekenhuis dat ik na twee dagen weer kon fietsen, maar daar dacht een sportarts anders over. Het bleef lang doorzeuren en ik miste zo mijn voorbereiding. Ik heb vervolgens echt toegeleefd naar het NK. Voor jullie komt het misschien als een verrassing, maar ik wist dat ik in orde zou zijn. Het smaakte extra goed na zo’n moeilijke periode.”
"Ook de profs hadden moeite met onze tijden. Dat was helemaal mooi"
Mick, jij mocht ondertussen meerdere keren mee met de profploeg. Hoe waren die ervaringen?
“Ik heb inderdaad de Coppi e Bartali, Ronde van Hongarije en Ronde van België bij de profs gereden. Iedere keer heb ik mijn grenzen verlegd. In Italië moesten we aan de bak omdat Jonas Vingegaard de leiderstrui pakte. Dat ging goed en daarom mocht ik vaker mee. Ik werd zelf ook een keer tiende in Coppi e Bartali en eindigde zestiende in de tijdrit in België. Op een handvol seconden van de vijfde plaats. Dat was eigenlijk per ongeluk. Zeker die tijdrit verraste me enorm, want het was mijn eerste tijdrit ooit.”
Was die tijdrit op het NK, waar je tweede werd achter Mick, ook jouw eerste race tegen de klok, Tim?
Tim: “Ja, al heb ik weleens een koppeltijdrit gereden op mijn negende, haha. Na mijn tijdrit op het NK was iedereen dolblij om me heen. Ik zei: ‘Doe even rustig allemaal.’ Ik had verwacht dat jongens als Daan Hoole eroverheen zouden walsen, maar de enige die in de buurt kwam van mijn tussentijden was Mick. Ik was vooral verbaasd. Ik dacht dat er iets mis was met de transponder.”
Mick: “Je kon ook niet zeggen dat die anderen een slechte dag hadden, want ook de profs hadden moeite met onze tijden. Dat was helemaal mooi.”
Wanneer zijn jullie begonnen met wielrennen?
Tim: “Ik geloof dat we een racefiets kregen rond ons twaalfde. Af en toe deden we mee aan een koers, maar vorig jaar was ons eerste wegseizoen. Dat werd ook geen normaal jaar, dus dit is ons eerste normale seizoen.”
Mick: “We hebben altijd aan mountainbiken gedaan in onze jeugd. We zijn pas anderhalf jaar serieus aan het wegwielrennen.”
Tim: “Het mountainbiken gaf ons niet echt de kansen die we nodig hadden. Er was niet echt een ploeg die ons de juiste begeleiding kon bieden. We werden acht jaar op rij nationaal kampioen in onze leeftijdsklasse. Dan won ik, dan won Mick. Maar we zijn gaan reflecteren op onze toekomst en we dachten allebei dat we goed zouden kunnen worden op de weg. Bondscoach Gerben de Knegt liet ons het eerst op een crossfiets proberen. Aan het eind van 2019 werden we gebeld door Team Jumbo-Visma. Dat was een teken om er vol voor te gaan en maakte het makkelijker afscheid te nemen van de mountainbike.”
Mick: “Zolang ik me kan herinneren zitten we op de fiets, maar altijd offroad. Eigenlijk vonden we niet zoveel aan wegwielrennen, maar als je ouder wordt dan ga je het spelletje beter begrijpen.”
Tim: “Het mountainbiken heeft ons alvast een voordeel gegeven wat betreft fietsbeheersing. Dat kunnen we zo goed merken op de weg. Als ik een bocht aansnijd, dan trek ik op de gemiddelde belofte meteen een gat. Dan moet zo’n jonge volle bak om weer in het wiel te komen. Daarom zal ik voor de lol ook blijven crossen en mountainbiken.”
Mick: “We kunnen niet iedere valpartij ontwijken natuurlijk, maar we hebben beiden een hoog reactievermogen en kunnen in een split second een beslissing nemen zonder dat we overmand worden door angst. Even over een bidon heen of ergens omheen sturen. Dat helpt onwijs.”
"Dat we al zo goed zouden zijn had ik niet durven dromen"
Komen jullie uit een wielerfamilie?
Mick: “Nee, onze ma en oma vinden het niet geweldig. Maar van het een is het ander gekomen. Het wordt steeds gekker. Je begint regionaal en gaat dan landelijk rijden. Daar begin je te winnen. Je rolt erin. Onze ouders houden van ons en hebben daarom een deel van hun sociale leven op onze sportambities afgestemd. Daar zijn we ze heel dankbaar voor en het heeft ons ook prachtige momenten opgeleverd samen. Ik ben wel blij dat mijn ouders niet veel met fietsen hadden, want we zijn nooit gepusht. En die jongens hebben we wel gezien. Wij mochten ook nooit twee wedstrijden in een weekend rijden.”
Leken jullie van begin af aan op elkaar qua type renner?
Tim: “Ik denk niet dat we identiek zijn. Mick is beter op de mountainbike, ik op de crossfiets. Wat betreft wegwielrennen zitten we dicht bij elkaar, maar qua lichaamsbouw zijn we iets anders. Ik ben explosiever, Mick heeft een iets grotere motor en is bergop beter.”
Mick: “Dat vraag ik me af. Ik denk eigenlijk dat jij een grotere motor hebt, maar het klopt wel dat ik beter kan klimmen. Meestal kom je pas bij de profs erachter wat je echt goed kan. Bij de profs zullen we geen topklimmers zijn, maar bij de beloften kunnen we nog wel mee in bepaalde klimkoersen.”
Hadden jullie deze snelle ontwikkeling verwacht?
Mick: “We weten dat we leuk kunnen fietsen. Anderhalf jaar geleden zijn we het avontuur aangegaan bij Team Jumbo-Visma en je ziet wat kan gebeuren als er wederzijds vertrouwen is. We zitten in een spiraal omhoog. Ik wist dat we iets konden betekenen dit seizoen, maar dat we al zo goed zouden zijn had ik niet durven dromen.”
Hoe zijn de verhoudingen qua karakter? Lijken jullie op elkaar?
Mick: “Niet heel erg.”
Tim: “Waar ik iets zwakker in ben daar is Mick weer sterker in. En andersom. We voelen elkaar aan. Dat werkt in een mooie harmonie. Zo beklimmen we samen iedere berg. We zijn goudeerlijk naar elkaar. Wat goed is, is goed. Maar als iets slecht is zijn we ook kritisch op elkaar.”
Mick: “Hoe de band als tweeling is? Tim ging afgelopen winter op zijn plaat, maar ik was liever zelf gevallen. Als hij wegrijdt, dan hoop ik ook echt dat hij wint. Tijdens de wegwedstrijd op het NK heb ik geen moment zelf aan die trui gedacht. We gunnen elkaar alles.”
Tim: “Ik had de tijdrit al gereden en iedereen kan iets tegen Mick zeggen vooraf, maar ik weet wat hij écht wil horen. Ik zeg precies datgene waaraan hij iets heeft.”
Mick: “Het zijn ook hele gekke dingen. Als we aan het ontbijt zitten en het is een kwartier stil, dan komt het weleens voor dat we op precies hetzelfde moment precies hetzelfde zeggen. Of als iemand iets tegen ons zegt dat we op eenzelfde manier reageren. Op de fiets werk het ook zo. We zaten samen in de kopgroep op het NK en ik wist exact wat Tim van plan was.”
"We leren momenteel hoe we moeten leven als topsporter"
Het is jullie tweede jaar bij Team Jumbo-Visma? Is jullie leven ook echt 180 graden gedraaid?
Tim: “Ja, toch wel. We zijn jongens met veel energie, maar we verspeelden ook veel energie aan allerlei dingen. We wisten niet goed wat we aan het doen waren en Team Jumbo-Visma heeft structuur in onze werkwijze gekregen. We focussen ons op het juiste en hebben meer rust. We deden nog te veel naast het fietsen. We leren momenteel hoe we moeten leven als topsporter. Hoe je toewerkt naar een doel bijvoorbeeld. We krijgen een studie tot profrenner.”
Mick: “Dat is ook niet verkeerd, want je hoeft nog niet te leven als prof als je zeventien jaar bent. Daardoor hadden we nog flinke marge. De grote lijnen zijn serieus, maar de details kunnen nog scherper. De profs werken met de foodcoachapp, maar dat doen wij nog niet. We trainen ook lang nog niet zoveel als een Primož Roglič. We zijn iedere dag bezig om prof te worden, maar we laten ons niet gek maken. We zijn lekker bezig, maar willen tegelijkertijd niets overhaasten.”
Foto's: Team Jumbo-Visma & Cor Vos
