Al op jonge leeftijd weet Tristan Bangma (20) wat hij later wil worden. De Fries droomt van een carrière als topsporter en het allerliefst als wielrenner. De oogaandoening die ervoor zorgt dat Tristan nog maar één procent visueel waarneemt verandert daar niets aan. Als tandemrijder van het Nederlandse Para-cycling team leeft hij nu zijn droom. "Mijn leven ziet eruit zoals dat van iedere andere topsporter."
Tristan heeft de liefde voor het fietsen van zijn vader. Vanuit zijn ouderlijk huis in Donkerbroek in de provincie Friesland maken de twee geregeld tochten door de omgeving. Ook kijken vader en zoon graag naar wielrennen op tv. Als op achtjarige leeftijd een oogaandoening bij Tristan word vastgesteld, blijkt solo fietsen na een tijd niet langer mogelijk. “Toen mijn zicht steeds minder werd, zijn we naar een oplossing gaan zoeken. Mijn ouders hebben er altijd zo ingestaan. Denken in oplossingen in plaats van beperkingen. Dat heeft me veel gebracht tot nu toe.”
Piloot en stoker
De oplossing voor Tristan blijkt een tandem te zijn. De piloot voor op de tandem verzorgt het stuurwerk voor de stoker die blind of slechtziend is. “Mensen vragen vaak of de piloot ook een beperking heeft, maar dat is niet zo”, geeft Tristan uitleg over de sportdiscipline waarin hij uitkomt. “Ook denken veel mensen dat het harder gaat dan normaal fietsen. Dat valt mee. In tijdritten rijden we ongeveer 50 km/u gemiddeld. In de wegwedstrijd gaat het 40 à 45 kilometer per uur. Het gaat dus niet veel harder, maar je moet ook bedenken dat je twee keer zoveel gewicht meeneemt op de tandem. Hoewel het hard gaat, vind ik het niet eng. Ik ben het gewend om mijn controle uit handen te geven en heb het volste vertrouwen in mijn piloten."
Paralympisch goud
In de beginjaren treedt de vader van Tristan nog op als piloot. Samen rijden ze onder andere de Elfstedentocht en klimmen ze naar de top van de Mont Ventoux, maar als Tristan op een talentendag van NOC*NSF wordt ontdekt en hij ook wedstrijden gaat rijden krijgt hij sterke elite-rijders voor op zijn fiets en met Teun Mulder zelfs een voormalig wereldtopper. Met Mulder als piloot wordt hij tweede en derde op de WK baan in eigen land in 2015 en in 2016 wint hij paralympisch goud. Een hoogtepunt voor Tristan, maar geen reden om minder hard te gaan trainen. “Het goud in Rio heeft me alleen maar meer motivatie gegeven. Die medaille was op de 1 km. Ik was toen nog meer een sprinter, nu ben ik een ander type wielrenner en kom juist uit op de duuronderdelen. Ik ben bovendien nog nooit wereldkampioen geworden en ik wil opnieuw goud winnen op de Paralympische Spelen. Een geweldige uitdaging.”
“Het goud in Rio heeft me alleen maar meer motivatie gegeven."
Thuiswedstrijd
Maar eerst zijn er de UCI Para-cycling World Cup in Emmen en volgend jaar twee WK’s in eigen land. In maart zijn de WK op de baan in Apeldoorn en in september volgend jaar zijn de WK op de weg in Emmen. “Het zou supermooi zijn als ik op een van de evenementen de wereldtitel kan pakken. Maar er zijn veel goede koppels. Het is echt geen een-tweetje om daar even te winnen.” Op de World Cup in Emmen – van 6 tot 8 juli bij de Meerdijk – rijdt Tristan samen met Cor van Leeuwen. “Een Drent en een Fries in Emmen. Hoe mooi is dat?”, lacht Tristan. “Hoewel het nog 50 km van mijn ouderlijk huis is, voelt het zeker als een thuiswedstrijd. Ik ken de omgeving redelijk goed en Cor al helemaal. Daarnaast komen er meer mensen dan normaal kijken. Vrienden, familie en sponsoren bijvoorbeeld. Ja, de World Cup staat absoluut met vet genoteerd.”
