De Nederlandse ploeg domineerde de afgelopen dagen de GP Orlen, een Poolse tweedaagse en dit jaar de enige wedstrijd in de UCI Nations Cup voor beloften. Nadat het zestal van talentcoach Adriaan Helmantel de ploegentijdrit won op zaterdag, werd Olav Kooij op zondag winnaar van de tweede rit. Uiteindelijk stond het eindpodium vol met Nederlandse renners. En won Nederland de Nations Cup.
“Het was een mooie ervaring en we hebben de gelegenheid gebruikt om dit korte seizoen toch nog wat glans te geven”
Gedegen voorbereiden in beperkte tijd
De ploeg reisde woensdag af naar Polen en maakte een tussenstop in het Duitse Cottbus. “We wilden niet pas vrijdag aankomen na een rit van 1250 kilometer – op dit moment vliegen we bij voorkeur niet in verband met een verhoogde kans op corona-besmetting – en dan zaterdag voluit gaan in de ploegentijdrit. Bovendien was het belangrijk om dit onderdeel goed te kunnen oefenen, deze jongens hadden nog nooit samen dit onderdeel gereden en voor Mick van Dijke was het zelfs de tweede keer dat hij op deze discipline uitkwam.” Helmantel heeft veel ervaring op dit onderdeel, hij was één van de drijvende krachten achter bijvoorbeeld de wereldtitel van Team Sunweb op het WK in Bergen (2017). “Je moet die jongens niet overladen met informatie en ze ook zeker het gevoel geven dat ze de opdracht niet perfect uit moéten voeren. Maar je kunt wel technisch en tactisch veel aanreiken. Het is sowieso een goede leerervaring, ook als die ervaring minder uitpakt zoals vorig jaar gebeurde bij Gijs Leemreize, die net iets te gretig was en er later af moest. Mooier is het natuurlijk nog als het allemaal wel perfect uitpakt.”
Sterk team
Dat begon zaterdag – na een goede training op het parcours op vrijdag – ook met een beetje psychologische oorlogsvoering. “De Zwitsers reden hier met een sterke ploeg en we stonden pal naast elkaar. Het was best warm zaterdag en we hadden koelvesten en ventilatoren mee, zodat die jongens zich perfect konden opwarmen voor hun prestatie. Dat is toch goed voor het moraal van onze jongens en minder voor het vertrouwen van de ander. Ik moet zeggen dat de ploeg echt een heel sterke prestatie leverde zaterdag. We verloren helaas Maikel Zijlaard – die wat ziekjes was – al vroeg en het was onzeker of Marijn van den Berg – gevallen in Valkenswaard de week ervoor – voluit kon gaan. Maar dat kon hij gelukkig. Hij hield tot na de best belangrijke klim in het parcours stand en daarna konden de andere vier de zege binnen halen.”
Eindzege als doel
Zondag was de eindzege het doel. “We wisten dat we met name van de Zwitsers nog iets konden verwachten. Niet alle landen waren er met hun sterkste selectie, maar zij hadden met Stefan Bissegger wel één van de sterkste beloften van dit moment in de gelederen. Die probeerde ook wel aan te vallen, maar we controleerden de wedstrijd goed. We kregen wat hulp van de Esten, die ook wilden sprinten, maar Marijn van den Berg heeft 2,5 ronde het merendeel van het werk verricht. In de slotfase hebben Stijn Daemen en Daan Hoole dat over genomen en zo ook nog een aanval van Bissenger kunnen neutraliseren. Een andere keer zat Mick van Dijke direct in zijn wiel. Toen duidelijk werd dat de eindzege niet meer in gevaar kwam, hebben we op de sprint ingezet. Olav Kooij bewees nog eens te meer één van de snelste mannen van dit moment te zijn, hij verloor dit jaar nauwelijks een sprint en zo kwam hij als eindwinnaar uit de bus. Maar wel met Mick van Dijke (tweede), Daan Hoole (derde) en Stijn Daemen (vierde) pal achter zich in de uitslag. Veel beter kun je het niet doen, lijkt mij.” Dat ook de Nations Cup werd gewonnen, was een extra beloning. “Natuurlijk win je die liever na een sterke reeks van zes wedstrijden in een normaal jaar, maar we staan er toch mooi mee op erelijst. Op basis van deze wedstrijd ook zeker verdiend.”
Foto's: Michal Kapusta
”In de sprint kon ik het gelukkig afmaken. Het was goed om te zien dat we als team erg sterk reden. Dat ik ook het algemeen klassement win, maakt dit weekend meer dan geslaagd.”
